Ja! We gaan weer!

Begin 2014 realiseerden wij onze droom: we gingen met onze drie kinderen voor drie maanden de zon tegemoet. Voor quality time met het gezin, avontuur en lekker weer. En die ervaring was geweldig! Bij vertrek uit Tenerife in maart dit jaar waren we er dan ook zeker van dat we het nogmaals zouden doen. Maar al na een aantal weken terug in Nederland sloeg toch de twijfel toe: Is het niet (te) onnatuurlijk om kinderen uit hun vertrouwde wereld te halen? Willen we weer alle tijd, moeite, onzekerheden en geld inzetten om nogmaals het mooie leventje in het buitenland op te zoeken? 
Ik zei dus al snel: "Laten we het maar niet doen!". 

Als we het nu niet doen, doen we het nooit meer
Ja, ik zie regelmatig vele beren op de weg. Meer dan mijn man ze ziet. Ik maak me meer zorgen om de kinderen. Mijn man overtuigde me al snel door simpel te stellen: als we het nu niet doen, doen we het nooit meer. En daar ben ik het helemaal mee eens.
Eén jaar niet doen, betekent nooit meer doen. 
Terwijl we nu de grootste hobbels genomen hebben: We weten onze weg, de school zal voor de kinderen een tweede keer waarschijnlijk gemakkelijker gaan, niet gaan betekent stoppen met leren van de Spaans taal. 
En als we over tien, twintig jaar terug kijken op ons leven is dit toch wat we graag hadden willen doen. We besloten om in de zomervakantie een beslissing te nemen nadat we een goed gesprek zouden hebben met de kinderen. Tijdens dit gesprek kregen we de indruk dat het wel goed zal komen met de jongens. Dus: Yes, we gaan er weer voor.

Checklist
Inmiddels wisten we wat ons te doen stond:

• Een huis regelen in Tenerife-> Check: dit hadden we al geregeld voorafgaand aan ons vertrek. 
• Spaans leren-> Check: De kinderen en wij volgen elke week privé les.
• Een gesprek aangaan met de leerplichtambtenaar met het verzoek om vrijstelling-> Check: Alhoewel de kinderen vertelden dat ze het 'niet leuk' vonden in Tenerife, prikte de leerplichtambtenaar hier doorheen. Ze wilde vooral overleg met onze schooldirectie.
• Een gesprek met de schooldirectie in Nederland met het verzoek tot medewerking -> Check: onze schooldirecteur heeft veel ervaring met expat gezinnen en hij weet wat er te leren valt in het buitenland.
• Goedkeuring krijgen van de schooldirectie in Tenerife -> Check: Eén e-mail was voldoende voor een hartelijk welkom.
• Met de leerkrachten een studieplan maken -> Check: de leerkrachten denken enthousiast mee. We hebben een stapel huiswerk en uitleg meegekregen. Met de nodige discipline zullen we bij moeten blijven op het Nederlandse niveau. 
• Geld sparen: Check - zo goed als.
• Familie en werkrelaties informeren: Check
• Ticket boeken: Check
• Een huurder zoeken voor ons huidige huis: Check: via via hoorde een gezin van onze plannen. Zij zochten precies voor deze 3 maanden een tijdelijk onderkomen.

Inpak & afrondstress
En nu staan we aan de vooravond van ons vertrek. We hebben hele drukke maanden achter de rug. Juist omdat we weggaan willen we alles goed afronden en/of achterlaten. Zo'n break zorgt voor een duidelijke deadline en geeft ons energie om zaken voor elkaar te krijgen. Dat wil niet zeggen dat we regelmatig stressmomenten ervaren. Maar we stressen straks niet door, we rennen niet ons leven voorbij. Vanaf volgende week hebben we onze voeten in het zand en kunnen we elke dag zwemmen en spelletjes doen met de kinderen.

Wishlist
De wensenlijst voor 'de zeeën van tijd' is alweer groot. Waarschijnlijk te groot. Zo hoop ik veel tijd met de kinderen door te brengen, te helpen op school, studieboeken open te slaan, veel te sporten, veel te lezen, mijn website bij te werken, te blijven bloggen, reisjes te maken, goed de Spaanse taal te leren, mijn pc op te schonen, fotoboeken te maken, en tja.... tijd genoeg om te relaxen?

Carpe Diem!

Er zijn natuurlijk meer mensen die hun droom najagen. En waarvan een aantal ingrediënten hetzelfde zijn als die van ons: tijdelijk verblijf in het buitenlanden met schoolgaande kinderen. Zo ook Suzan en Laurens. Zij vertrokken eind december voor minimaal twee jaar naar Singapore met hun twee kinderen. Suzan deelt haar ervaring in deze blog:

Je besluit zelf hoe je levensverhaal eruit komt te zien.

Een lang gekoesterde ‘jongensdroom’ ging eind vorig jaar in vervulling: met z’n viertjes voor een aantal jaar naar het buitenland. Samen hebben we reeds de nodige overseas avonturen beleefd in verschillende werelddelen. Toen we ruim 10 jaar geleden terugkwamen uit Zuid Amerika zeiden we tegen elkaar: dit doen we nog een keer met onze kinderen zodat we hen een internationale ervaring mee kunnen geven. Niet heel toevallig ging Laurens aan de slag voor een Duits internationaal bedrijf met in zijn achterhoofd een mogelijke uitzending naar het buitenland.

Inmiddels wonen we 6 maanden in het tropische Singapore. Mijn 1ste en voornaamste doel was de kinderen op de rit krijgen. Dat bleek niet heel moeilijk. Vanaf dag 1 gaan Rosa en Jules met veel plezier naar een international school met meer dan 30 verschillende nationaliteiten. Hierdoor krijgen we veel indrukken van de verschillende culturen en gebruiken. Van ‘Chinese New Year’ tot een Japanese assembly. De ‘graduation’ van Rosa die volgend jaar naar Primary school gaat, wordt uitgebreid gevierd. Het zijn allemaal heel bijzondere momenten die wij hier mogen meemaken. Daarbij is Singapore een paradijs voor kinderen; er is zoveel te doen, van in- and outdoor playgrounds tot de Zoo met een rainforest kidzworld.

Na een aantal maanden staat alles op de rit, is het nieuwe ervan af en stel je jezelf de vraag: Waarom ben ik ook alweer naar het buitenland vertrokkken? Wat ga ik hier doen? Dat het niet alleen ‘rozengeur en maneschijn’ zou zijn, daar was ik op voorbereid maar je weet van te voren niet wie en wat je tegenkomt; in ieder geval JEZELF! Je zult het zelf moeten doen, niets komt vanzelf naar je toe.

Belangrijk is om mogelijkheden te blijven zien. Je maakt een weloverwogen keuze om naar het buitenland te gaan en alles staat open. Je gaat als het ware met een blanco A4 op pad en je besluit zelf wat je erop zet en wat niet. Je kunt oude gewoonten, of zelfs overtuigingen overboord gooien en nieuwe dingen uitproberen, zoals een nieuwe carriere, vrijwilligerswerk of een studie oppakken. Dit klinkt gemakkelijker dan dat het in werkelijkheid is. Maar het heeft mij wel geholpen om mezelf op de lastige momenten bewust te worden van je positie. Want die is uniek!

Dus mijn motto is ‘make the most out of life’! Carpe Diem!

Het leuke van weggaan: thuiskomen

Geen koffie in de zon, geen lege agenda's, geen nieuwe belevenissen, geen strand. Hoe is het om weer thuis te zijn? Hoe ging het weer op school?

We kwamen vrijdagnacht thuis, rond 2:00. De kinderen konden niet wachten om weer met hun speelgoed te spelen, dat beleefden ze als nieuw. Dus midden in de nacht brandde er in de straat bij één huis licht en renden er drie kinderen rond. Ook wij vonden ons huis weer heerlijk: dat is het mooie van weggaan, dan waardeer je weer extra wat je al hebt.

Het zien en spreken van de familie en vrienden was weer heel vertrouwd, ook voor de kinderen met hun neefjes en nichtjes. Ik had het gevoel dat we gewoon een paar weken op vakantie waren geweest. Mijn man moest wat meer wennen, die merkte wel dat hij een langere tijd eruit was geweest. 

Op school
En op maandag begon het gewone leven: de kids gingen weer naar school. Ze vonden het best een beetje spannend: wisten ze nog hoe alles werkt, waar alles staat. Ik vond het spannender of ze weer met de vriendjes aansluiting zouden vinden en benieuwd of ze weer goed mee konden draaien met de lesstof. Gewapend met hun favoriete Spaanse koekjes om uit te delen liepen we de klas weer in. En aan aandacht geen gebrek! En zij zijn nu nét geen kinderen die het leuk vinden om in het middelpunt van de aandacht te staan. Dus bij Ties kwamen er even tranen. Die alweer snel weg bleken te zijn. En 's middags kwamen er direct weer vriendjes spelen; alsof ze niet weg waren geweest! En dat is in Nederland toch een stuk makkelijker: "Ik kan ze hier weer goed verstaan!"

Deze week hadden we een gesprek met de leerkrachten. In Spanje hielden wij de lesstof voor het lezen en schrijven zelf bij. Rekenen was niet nodig, dachten we, want dat krijgen ze daar ook. En juist op dit vlak lopen ze nu achter. De juffen waren wel erg benieuwd 'wat ze daar nu eigenlijk gedaan hebben'... Maar geen probleem! We kregen wat extra huiswerk mee en met wat extra oefeningen zullen ze zo weer mee kunnen draaien. Leermomentje dus. En het leertempo is erg achteruit gegaan; ze lijken het Spaanse tempo eigen gemaakt te hebben. Oeps. 

Het Nederlandse leven
Zelf vind ik het eigenlijk weer heerlijk om thuis te zijn. In Spanje was het heerlijk om verschillende redenen; de tijd, het klimaat, het avontuur. Hier is het weer heerlijk om andere redenen: Ik vind het weer lekker om te kunnen werken, mijn eigen bedrijf op te starten. Dat geeft me veel energie. Ik functioneer toch beter in de actie dan in de ruststand. Maar misschien ook wel juist door die combinatie van rust en actie.
De kinderen kunnen hier meer hun eigen gang gaan, spelen buiten of boven en daardoor zitten we niet steeds met elkaar in dezelfde ruimte. En dat vind ik nu ook weer lekker. En het aanbod van gezond eten is hier veel ruimer, fijn na het fabrieksbrood en bespoten tomaten. 

Volgend jaar weer?
Dat was de opzet. We waren er helemaal zeker van: We hebben drie 3 tassen in Tenerife achter gelaten en we zijn weer gestart met de Spaanse les.
Maar inmiddels gaan we ook twijfelen. Stof voldoende voor een volgend blog!

Dit artikel vond ik op www.voorpositiviteit.nl. Soms is het moeilijk uitleggen waarom wij zo graag naar Tenerife wilden. Kunnen we ons geluk niet thuis vinden. Natuurlijk wel, maar er is meer. Mark Verhees brengt het mooi onder woorden:

Volg je droom

Hoewel ik zelf altijd een mooi leven heb gehad, is de kwaliteit van mijn leven absoluut op een hoger niveau gekomen de afgelopen jaren. Sinds ik mijn passie ontdekt heb en mijn droom ben gaan volgen, leef ik veel intenser. Iedere dag. Dat maakt me dankbaar. Enorm dankbaar.

Er zijn vele mooie redenen om echt je droom te volgen. 10 redenen die ik zelf ervaar en die ik ook terugzie bij anderen die hun droom volgen.

1. Je hebt dit altijd al gewild.
   Iets diep in jezelf geeft je energie. Het doet je hart sneller kloppen. Iets in jezelf weet wat je echt graag wil, waar je kippenvel van krijgt. Iets wat je diep van binnen raakt.
2. Je ervaart dingen die je nog nooit hebt meegemaakt.
   Het volgen van je droom betekent dat je het beste uit jezelf haalt. Je leeft van binnenuit en gaat je echt ontplooiien. Dit betekent dat je gaat ontdekken en dat je dus ook voortdurend prachtige nieuwe ervaringen opdoet.
3. Je stimuleert je eigen moed om te doen.
   Je lef om te leven groeit. Je wordt moedig. Passievolle verlangens nemen het over van angsten. Je stopt nergens voor. Er is namelijk één ding wat je echt graag doet. Het liefste de hele dag, iedere dag.
4. Je gaat anderen stimuleren en inspireren.
   Persoonlijk vind ik deze heel mooi en waardevol. Doe wat je zelf wil doen in plaats van te doen wat anderen willen dat je doet. Je zult een bijzonder voorbeeld zijn voor anderen. Anderen zullen hun eigen dromen willen ontdekken en willen volgen.
5. Je zult je realiseren dat je tot ongelofelijke dingen in staat bent.
   Door zelf veel aandacht te geven aan je eigen droom en je eigen ontplooiing maak je het mooiste in jezelf los. Je wordt nieuwsgierig naar de grenzen van je mogelijkheden. Eenmaal bij je ‘grenzen’ aangekomen, ontdek je nog veel meer mogelijkheden.
6. Je gaat steeds meer van jezelf houden.
   Een hele mooie en waardevolle voor jezelf. De energie strooomt. Je bent trots op wat je doet en dankbaar voor wat je kunt en betekent. Een prachtige stimulans voor zelfwaardering.
7. Je hebt puur plezier en straalt vaak.
   Persoonlijke groei en het gevoel dat je eigen bijdrage er toe doet zorgen voor voldoening. Genieten van alledaagse dingen en dankbaar zijn voor het leven wordt steeds gemakkelijker. De beleving wordt steeds intenser. Jouw plezier zorgt voor plezier bij anderen. En dit krijg je ook terug.
8. Je voelt een diepe verbinding met het universum.
   De wet van de aantrekkingskracht. Persoonlijk is dit bij mij pas gaandeweg gekomen. Ik heb het gevoel dat ik hierin nog stappen zet die heel bijzonder zijn. Het universum zorgt er voor dat mijn positieve intentie ook zorgt voor mooie dingen die op mijn pad komen. Mogelijkheden die ik zelf niet gezien had, ontvouwen zich voor me.
9. Je ervaart steeds meer momenten van intens geluk.
   Bijzonderheden die je leven mooi en waardevol maken. Ervaringen die je leven rijker maken. Het gevoel dat het eigenlijk niet mooier kan worden, zo mooi.
10. Je bent oprecht dankbaar voor wat het leven je geeft.
    Aan het einde van een jaar kun je oprecht zeggen: ‘Dit was mijn beste jaar tot nu toe.’ En tegelijkertijd heb je het gevoel dat het volgend jaar nog veel mooier wordt…

Adios y gracias!

Een koffer vol herinneringen*

En dan komt er een einde aan deze periode.Ahhhhh!

Why? Vroegen mensen vaak als we vertelden dat we voor drie maanden hier waren. De kortste samenvatting was dan: ‘to live life to the fullest’.  De reactie was vaak een instemmende glimlach. Gevolgd door de vraag ‘But how do you do that?’.

En nu is het voorbij. Maar toch niet helemaal. De periode is dan wel voorbij,  de ervaring, de herinnering is voor het leven. Het grootste cadeau wat we onszelf ooit gegeven hebben. We hopen volgend jaar januari weer te gaan en hebben daarvoor zondag een geweldige huis gevonden.  Eerst zullen we in Nederland met school, leerplicht en werk weer in overleg gaan of het inderdaad weer haalbaar is. Hoe de toekomst ook zal lopen, deze ervaring pakt niemand ons meer af: we nemen een koffer vol herinneringen mee.

Natuurlijk hadden we, net als in Nederland, naast de ups, ook de downs:  We nemen onszelf  immers mee; met irritaties, frustraties en vermoeidheid op z’n tijd. Of situaties die anders lopen dan verwacht met als grootste misser het kopen van een oude auto die steeds weer kuren had.  Over deze ‘downs’ zal ik nog een keer een blog schrijven, om een eerlijk beeld te geven. Maar ze hadden duidelijk niet de overhand.

In onze herinnering staan gegrift: De heerlijke uurtjes op het strand, de vele cortados (koffie verkeerd), uitgebreid lunchen, het avontuur met de Spaanse school,  de levendige stad Santa Cruz met  de versmarkt, straattheater en carnaval, bezoek van onze familie, de mooie natuur, ons uitzicht op zee en de leuke mensen die we hebben ontmoet.

We zijn zo dankbaar voor alle lieve mensen die ons geholpen hebben bij het realiseren van onze droom! Door middel van aanmoediging, samen fantaseren, praktische ondersteuning of meeleven. Familie, vrienden, collega's en medewerkers, juffen en schooldirectie, leerplichtambtenaar, de mensen in San Andres en last but nog least: elkaar. Voor iedereen: Gracias!

Diego en Brenda

*geïllustreerd door de Jongens van de Tekeningen 

Vier uur durende werkweek? Not!

Wij zijn een grote fan van het boek Een werkweek van 4 uur, waarin Timothy Ferriss uitlegt hoe je in 4 uur durende werkweek een miljoenenbedrijf kunt runnen.
Ergens gaat er bij ons nog iets mis...

Een boek vol inspiratie!

Dit boek heeft een belangrijke rol gespeeld bij onze overtuiging dat het mogelijk moet zijn om tijdelijk in het buitenland te wonen. Vier uur per week werken en daarmee voldoende geld verdienen, dát lukt helaas nog niet. Wél inspireert het ons nog altijd en daarom gaat het boek standaard elke vakantie mee. Om steeds op het netvlies te houden dat het leven niet gaat om te werken, maar werken om te leven en dat het werk vaak slimmer en handiger kan dan zoals we het tot nu toe nog vaak doen.

Hoe doe je dat met je werk?
Naast de vraag: 'hoe doe je het met je schoolgaande kinderen' is dit de andere meest gestelde vraag. Natuurlijk was dat voor ons ook een vraag: hoe gaan we dit doen met mijn werk en met het bedrijf van mijn man Diego.
Ik besloot mijn baan op te zeggen: voor zo'n avontuur wilde ik helemaal vrij zijn van verplichtingen. Om met mijn volledige aandacht in Spanje en niet in Nederland te zijn. Als ik terug kom wil ik als zelfstandig ondernemer aan de slag. Mijn man stuurt wel op afstand zijn bedrijf aan. Hoe hij dat doet wil ik in dit blog omschrijven.

Nog altijd een 40 urige werkweek, maar wel heel relax
Dagelijks gaat om 6:00 uur zijn wekker. Achter het gordijn van onze slaapruimte start Solits vanuit Tenerife op. De eerste mailtjes en offertes worden dan beantwoord.
Ik start wat later de dag met de kinderen en zet het ontbijt klaar, zodat we met elkaar kunnen ontbijten. Daarna mogen de kinderen even Spaanse tv kijken: goed voor hun taalontwikkeling en als het eindliedje komt, weten ze dat we naar school gaan. Diego kan vanaf dat moment weer rustig aan de slag. 

Lang leve Skype!
Diego skypte in Nederland dagelijks met de buitenlandse agenten van Solits. Ook telefoontjes naar klanten kan gewoon via Skype, voor lokaal tarief: wat een fantastische dienst! Juist dat is perfect om hier te doen waar geen andere mensen in kantoor aan het bellen zijn of vragen hebben. Oké soms zijn Yara en ik aanwezig, maar zij weet inmiddels dat als papa belt, zij zachtjes praat of we spelen even op het terras.  

werk en privé lopen door elkaar

Vandaag nam hij deel aan het maandelijkse teamoverleg: in Nederland staat de tablet op tafel tussen de vergaderende collega's en Diego doet mee alsof hij er lijfelijk bij aanwezig is.

Kopje koffie in de zon
En natuurlijk vergeet hij niet te genieten van het Spaanse leven. Daarom drinken we rond 11:00 uur vaak met elkaar een kopje koffie in ons favoriete koffietentje: Even wat beweging en zonnestralen opdoen en de Spaanse krant inzien. Om vervolgens weer verder te gaan tot 14:15 wanneer de jongens uit school thuis komen en we met elkaar uitgebreid lunchen. In Nederland is het dan inmiddels 15:15 en het meest belangrijke werk is op dat tijdstip gedaan. Tussendoor soms even een appeltje in de zon of de armen uitstrekken op het balkon: dat maakt het werken hier nu nét even wat prettiger dan op kantoor in de Nederlandse wintermaanden.

Efficiënt
Door de afstand komt hij nu toe aan zaken die hij steeds al wilde doen maar in Nederland maar niet aan toe kwam: protocollen schrijven, prijsaanpassingen doorvoeren, de balans opmaken, doelen stellen en lastige debiteuren bellen.
Met ons type bedrijf zouden we niet weg kunnen als we niet de juiste mensen op kantoor hadden. Al jaren wisten we dat we graag reizen en ooit nog eens een langere tijd naar het buitenland wilden. Daar hebben we de organisatie op ingericht: een duur en uitgebreid automatiseringssysteem, inlogmogelijkheden op afstand en werken met medewerkers die we vertrouwen en die zich verantwoordelijk voelen.

Quality time
De middag besteden we vaak met elkaar: op het strand, bij het zwembad of we gaan naar Santa Cruz. Regelmatig beantwoordt hij tussendoor nog enkele mailtjes of telefoontjes. En in de avond werkt hij nog een uurtje om weer paraat te staan voor de volgende dag.

En ik?
Ik heb de tijd hier gebruikt om mijn eigen website in te richten, ben deze blog begonnen en heb mijn eerste contacten gelegd. Zo langzamerhand wordt het best spannend. Gelukkig hebben we wat geld opzij gezet voor de eerste periode zodat ik nog even de tijd heb om mijn agenda weer te vullen met interessante klussen. Zal ik dit blog maar niet gebruiken om te solliciteren? Mijn ideaal beeld is om in Nederland voldoende te verdienen en te sparen om de 3 maanden hier te kunnen overbruggen en iets in Tenerife te starten. Vrijwilligerswerk of - nog beter - werk wat voor de drie maanden inkomsten genereert. Om zodoende zo volledig mogelijk deel uit te maken van het Spaanse leven, het te ervaren als een tweede thuis. Wat het precies moet zijn, is me nog niet duidelijk geworden. Wel dat ik de taal heel goed moet spreken, dus daar ben ik nu echt enthousiast mee aan de slag gegaan. Dankzij de tips uit de blog van Timothy Ferris die inmiddels een tiental talen spreekt.

De wereld wordt steeds kleiner
Als we op internet kijken, zien we dat het lang niet zo bijzonder is om te werken vanuit het buitenland. Op de site Werken vanuit het buitenland kun je tal van voorbeelden lezen van mensen die tijd- en plaats onafhankelijk werken. De site staat ook boordevol tips over hoe je dat kunt realiseren zoals financiële kansen, technische oplossingen en the places to be. 

De krenten uit de pap

Carnaval in Santa Cruz is even wat anders dan wat wij gewend zijn in het westen van Nederland: Tien dagen lang feest! Ik denk dat zelfs de Brabanders hier nog wat kunnen leren. Tijdens dit soort evenementen genieten we! Dan valt alles op zijn plaats: we vallen van de ene verbazing in de andere, leren van de cultuur hier, vermaken ons geweldig en beseffen dan maar al te goed hoe gaaf het is wat we beleven. 

Al weken geleden begonnen ze op school over Cárnabal, zoal het hier uitgesproken wordt. Tijdens een ouderavond probeerde ik de snel pratende juf een uur lang te begrijpen. Het enige wat ik begreep en waar het zeker 20 minuten over ging, waren de woorden carnaval, witte hoed, witte broek en wit shirt. Mijn ene zoon vertelde in de weken erna regelmatig met een verveelde stem dat de juf het steeds maar over carnabal had. Tijdens een knutselmiddag maakten we met de moeders de witte hoeden en ik begreep nu dat ze in het wit moesten zoals de traditionele kleding is van de Canarische eilanden. Komt wel, dacht ik, maar toen ik tijdens het rondstruinen de winkels in keek wist ik eigenlijk niet waar ik de broeken vandaan zou toveren. Een van de moeders - ook moeder van een eeneiige tweeling die vriendjes zijn met Ties en Vic - vertelde dat zij de broeken voor mij wel zou maken. Super lief en daar maakte ik graag gebruik van. Ik kreeg de broeken met daarop de namen gespeld : Tise en Vig.

Op carnavalsdag gingen de jongens dus netjes in het wit gekleed naar school en om 11:00u mochten de ouders komen kijken naar de optocht. Wij stonden natuurlijk, net als opa en oma die een weekje op bezoek waren, te glunderen van trots toen deze blonde mannetjes meeliepen in de optocht en meezongen met het ingestudeerde Spaanse liedje. 

Op zaterdagavond keken mijn vader, man en ik - oma paste op de kinderen - onze ogen uit tussen de feestvierende mensenmassa. Wat ons het meest verbaasde waren de mannen die bijna allemaal als vrouw verkleed waren. Stoere mannen, die serieus rondliepen in ballet pakjes of andere vrouwenkleding. Wij feesten gezellig mee tot een uur of drie 's nachts en waren daarmee een van de eersten die het feest verlieten. Het zou tot een uur of zeven doorgaan en dat zeven dagen lang. 
Er hangt een relax sfeertje in en rond Santa Cruz. Gedurende deze dagen zie je op de raarste tijdstippen mensen verkleed rondlopen, ze beginnen net of hebben een nacht achter de rug. Ook wij spraken met onze kinderen rond tien uur 's ochtends een groepje jongeren aan in het dorp die de hele nacht veel gedronken hadden zo te zien. Geeft niet, kan allemaal! 

50% van de mannen draagt deze rokjes

Man en vrouw vaak op elkaar afgestemd.

Poster Carnaval 2014, elk jaar een nieuw logo

Nou ik kan nog wel wat Spaanse lesjes gebruiken...

Op dit moment genieten we van het bezoek van (o)pa en (o)ma en het enorme carnaval spektakel hier in Santa Cruz. Over de carnaval zal ik vast nog een blog schrijven, we zitten nog middenin de feestweek.

Nu mijn vader en moeder er zijn lijkt mijn Spaans heel wat: ik kan vlot een drankje en het eten bestellen en maak hier en daar een praatje. Ik zie mijn moeder dan verwonderd kijken. Toch gaat er nog geregeld wat mis. Zo gingen we vandaag met een dolfijnen tour mee. Ik regel wel even de kaartjes. Op naar de boot, maar de meneer bij de poort liet me er niet door. Er was iets mis met ons kaartje probeerde hij aan te wijzen. Ik lette er niet zo op, want ik had het enige bonnetje dat in mijn portemonnee zat aan hem gegeven. Ik hield stug vol dat dit het bonnetje was wat ik van zijn collega had gekregen. Hij wees steeds naar de bovenste regel waar ik het cijfer 4 zag staan, ja van vier volwassenen. Nee, 4 bujias is wat anders: het ging hier om vier bougies. Oeps! Dit was de bon van de automonteur.... 

Deze week hielp ik op school bij Pancake day. Een traditionele dag in Engeland die de Engelse juf aangrijpt om Engels op een leuke manier bij te brengen. De kinderen eten pannenkoeken en doen daarna de pancake race (pannenkoeken flippen terwijl ze heen en weer rennen). Ze hadden mij gevraagd of ik in het Engels wilde uitleggen en voordoen hoe pannenkoeken gemaakt en gebakken worden. Het niveau Engels is bij deze jonge kinderen uiteraard nog niet zo goed dus beeld ik ook alles uit. Bij de uitleg over wat er op een pannenkoek kan zei ik: 'and chocolate, do you like chocolate?' en maakte de lekker-zwaai beweging bij mijn wang/oor. Ik kreeg maar weinig reactie uit de klas en vond het vreemd; ieder kind houdt toch van chocola? Pas later dacht ik weer aan de spaanse les waarin onze juf vertelde dat dit gebaar in Spanje een andere betekenis heeft:
'Pas op, er zwaait wat! of 'Je bent gek!'... 

Ach die kids... En ik zal weer wat beter mijn aantekeningen doornemen.

Maar hoe moet dat met school? (II)

"Maar gaan ze daar dan naar een international school?" Dat is de vraag die we meestal kregen als iemand wilde weten hoe we alles regelen rondom school met de kinderen. 

In mijn eerdere blog legde ik uit hoe we alles met het Nederlands onderwijs regelden. In dit blog schrijf ik hoe we de kinderen hier in het diepe hebben gegooid. Want zo is het natuurlijk wel een beetje.

We weten niet wat de beste manier is om kinderen voor te bereiden en later te begeleiden bij zo'n spannende stap. Ik kan alleen delen hoe wij het hebben aangepakt.

De voorbereiding

Allereerst hadden we de uitdaging om de kinderen Spaans te leren. We vonden een hele leuke Spaans/Nederlandse vrouw. Omdat ze zelf kleine kinderen heeft kan ze zich goed inleven in de belevingswereld van onze kinderen. Zij heeft de jongens de eerste woordjes bijgebracht. Korte lesjes van één uur, want dan was de aandacht weer verdwenen, op een leuke speelse manier:

Standaard Cola Cao (chocomelk uit Spanje) tijdens de les!

Nariz y Nariz: neus tegen neus

Goedkeuring krijgen op de school in San Andres ging eigenlijk heel eenvoudig. Tijdens ons bezoek in januari 2013 maakten we een afspraak met de directeur van de enige school in het dorp. We werden vriendelijk ontvangen door Pilar, een enthousiaste vrouw die ook een beetje Engels spreekt. Aan haar vertelden we onze droom en zij vond het direct goed. Vervolgens liet ze enthousiast de school zien. Zij heeft later nog akkoord gevraagd aan haar 'authority' en dat leverde geen problemen. We zijn erg blij met deze vrouw. Ook toen we in november langskwamen om alles nog eens goed af te stemmen was ze zó behulpzaam! Ze had alle schoolboeken waarin gewerkt wordt voor ons geregeld dus die konden mee naar huis. Tijdens de Spaanse les werkten we regelmatig uit deze boeken.

Een maand voor ons vertrek hebben we uit naam van Ties en Vic een brief met foto's aan hun toekomstige klas gestuurd. Om zichzelf alvast voor te stellen, toe te lichten waarom we voor drie maanden in San Andres zouden zijn en uitgelegd dat ze het vast nog spannend zullen vinden in het begin. Dit schreven we natuurlijk ook om hen een beetje in te dekken. Zodat de kinderen het niet vreemd vinden als de jongens in het begin niets zouden zeggen of zouden huilen. We vonden het dan ook hartstikke leuk dat we een brief terug ontvingen, ondertekend door de kinderen uit hun klas. Zo kregen we een welkom gevoel en konden we alvast namen leren.

De begeleiding

Daar gingen we dan de eerste dag. Hierover lees je ook in mijn eerdere blog.
We trakteerden kleine stroopwafeltjes. En dat werd gewaardeerd. 'Muy rico!' (erg lekker) en dat begrepen Ties en Vic wel.

De eerste dagen hebben we rustig opgebouwd. De normale schooldagen zijn hier van 9:00-14:00u. De eerste dagen mochten we ze om 12:00u ophalen. En dat was ook echt genoeg. Om 14:00u is het lunchtijd, de helft van de kinderen luncht op school en de helft wordt opgehaald. Wij halen Ties en Vic natuurlijk ook op en maken dan een feestje aan tafel met een lekkere uitgebreide lunch.

In het begin hebben we ze volop beloond met ijsjes en cadeautjes en natuurlijk met heel veel complimentjes. Want we zijn maar wat trots op ze! Zij hebben het karakter niet mee om dit gemakkelijk te doen, het zijn introverte kinderen. Steeds als er weer een overwinning was behaald, of de dag goed was doorgekomen vonden we dat wel weer een reden om het te vieren.

De jongens vinden het ook heel leuk dat ik veel aanwezig ben op school. Ook al zien ze me vaak niet, het idee alleen al vinden ze fijn. Ik hielp een paar uurtjes in de schooltuin, bij het verven van de muur en nu op kantoor scan ik een boek in voor de rekenjuf.

Mijn vrijwilligerswerk. En Yara vermaakt zich goed.

Hoe gaat het nu met Spaans?
We hadden gedacht dat ze de taal razendsnel zouden spreken. Dat hoorden we van andere mensen. Maar wat is snel? Het valt tegen. Inmiddels pikken ze wel echt wat woordjes op: rennen, tikkertje en wat andere alledaagse woordjes. Maar begrijpen wat kindjes zeggen, of wat de juf uitlegt, dat nog niet. We oefenen nu thuis met makkelijke zinnetjes die we tig keer herhalen. Zoals quieres jugar?: wil je spelen? De volgende dag vroeg één kindje dat precies aan Vic en die kon nu dus goed antwoorden. Ties zingt tijdens het spelen vaak wel wat Spaanse woordjes, waarvan hij vaak nog niet weet wat het betekent. Het blijft dus wel hangen bij hem. Of ze het aan het einde van de drie maanden zullen spreken?
Ik betwijfel het! Een goede reden om volgend jaar weer te gaan!

Autodeur dicht! Oh nee: met kind en sleutels erin...

Oef wat kreeg ik het vandaag benauwd!

"Kom Yara, we gaan!" Ik zet mijn tas met telefoon in de auto, leg de autosleutel er even op zodat ik Yara vast kan maken. Alsjeblieft, een mandarijntje en banaantje: we kunnen op pad!
Omdat we zo'n oud barrel van een auto op de kop getikt hebben, heeft ons autootje nogal wat kuren. Zo sluit de passagiersdeur niet gemakkelijk en werkt het het beste als je het knopje naar beneden doet voordat je hem dichtslaat. Dus dat deed ik ook dit keer.

O, nee! 
De andere deur zit nog op slot! Nu zijn beide deuren op slot met de sleutel en telefoon nog in de auto. En het ergste: Yara zit er ook in! Opgesloten. Lekker in het zonnetje met haar jasje aan. Oké, rustig blijven!
"Hé Yara, mama staat buiten en kan nu niet naar binnen. Wil je even je riem losmaken? Ja goed zo! En wil jij nu dit knopje omhoog doen? Ja, hoor, goed zo!" Ze doet alles lief zoals ik vraag. Maar... het lukt niet!

Op dat moment kwam precies iemand aanlopen die we een jaar geleden hadden leren kennen en die ik nog eens wilde aanspreken. Een Duitse man die hier regelmatig woont en daardoor goed de weg weet. Dus tja... eerst maar even vrolijk reageren: Hi! Do you remember me? Snel leg ik hem uit dat ik graag een praatje maak maar dat ik nu even stress heb. En ik richt me weer tot Yara. Die nog een paar pogingen doet en zegt dat ze "het echt niet weet'. Als ze deze vreemde man ziet kijken begint ze wat te piepen, wil het niet meer proberen, gaat weer in haar stoel zitten en pakt haar banaan. Ik vraag mijn nieuwe vriend of hij bij me kan blijven. Hij heeft vast een telefoon. En die gedachte vind ik wel prettig: dan heb ik nog íets.
Ik doe nog een poging aan de andere kant. Als ik daar sta, ziet zij de man niet en wie weet gaat die makkelijker. Ik maak er een vrolijk spelletje van: "Yara, deze kant gaat véél makkelijker, kom eens staan, dan mag je naar deze kant!" Dat vind ze wel een leuk spelletje en werkt enthousiast mee.  
En ja, het lukt! Wat was ik blij! En Yara? Die kreeg een grote high five.

Je kunt het maar druk hebben met niets doen.

Toen we wisten dat we voor wel drie (!) maanden naar Tenerife gingen, kreeg ik direct 100 plannetjes wat ik met deze zeeën van tijd kon gaan doen: een blog schrijven (dat lukt!), een website maken voor mijn ZZP activiteiten als ik terug ben, misschien kunnen we wijnreizen gaan organiseren, ik wil de Spaanse taal heel goed spreken, lekker veel sporten zodat ik helemaal fit en strak terug kom, veel boeken lezen zodat ik veel nieuwe inzichten krijg, ik ga drie dagen per week op school helpen, en elke midddag met de kinderen naar het strand of naar het zwembad en quality time met mijn jongste dochter doorbrengen en nog véél meer dingen. 

Nu is er één maand voorbij en zie ik al: dat gaat 'm niet worden! En wat ik dan wel doe? Niet heel veel, maar de dagen vliegen voorbij. Voor iemand die altijd efficiënt bezig wil zijn en zichtbare resultaten wil boeken is dat soms best even schakelen. Als je van huis uit mee hebt gekregen dat hard werken goed is, voelt dit soms als tijd uit mijn handen laten glippen.  

Wat heb ik vandaag aan Spaanse woordjes geleerd? Nada, niente!
Gesport? Gisteren tien minuten in de zee gezwommen.
Gespeeld met mijn dochter? Zij wel, op mijn telefoon, terwijl ik aan het koken was.
Iets gedaan op school? Alleen gezegd dat ik maandag weer kom helpen met het inscannen van het rekenboek (ja! ik heb vrijwilligerswerk!)
Nieuwe activiteiten ontwikkeld hier? Nope!

Aan de andere kant, wilde ik ook ervaren hoe het is om me te gaan vervelen, om niet te hoppen van ene afspraak naar andere en steeds iets te willen bereiken en liefst weer wat beter, meer of vernieuwender. Daar lees ik nu over (in mijn 2e boek sinds we hier zijn): mindfulness, aanwezig zijn in het nu, ervaren wie je daadwerkelijk bent zonder dat stemmetje, 'het ego' wat steeds een oordeel of mening heeft. Super interessant. Ik doe mijn best! Oh, dat moet dan weer juist niet...
Geïnspireerd door het boek probeer ik in contact te komen met het 'zijn'. Om meer vanuit gevoel dan vanuit hoofd te handelen.  Zodat, van daaruit, vanzelf naar boven komt wat ik echt wil, en niet wat 'ik eigenlijk zou willen doen'.

Ik zit nu nog in die tweedeling: enerzijds wil ik me helemaal overleveren aan het 'niets moeten en willen'. Anderzijds had ik ook allerlei wensen voor ons Tenerife leven, things to do die ik niet meer ga realiseren. Tja en dat gaat niet zo samen. 

Stiekem heb ik dus nog even de behoefte om toe te lichten waar ik dan zoal mee bezig ben geweest en laat ik dat stemmetje van 'nuttig maken' nog even toe: 
Deze ochtend ben ik druk geweest met boodschappen doen, wasjes draaien en koken: er staat een heerlijk potje garbanzos te pruttelen voor de lunch straks. Ik maak er nog een overheerlijke gezonde en lekkere salade bij, want we willen wel gezond blijven!  

Garbanzos, typisch gerecht uit Spanje/Canarische eilanden: Kikkererwten met chorizo.

En net hebben we genoten van twee lekkere bakjes koffie in de zon, met de ouders van mijn man. Zij zijn gisteren aangekomen voor een weekje samen genieten. Aan wie we graag laten zien waarom we het hier zo fijn vinden. We hebben een plannetje voor vanmiddag gemaakt om een leuk dorpje verderop te bezoeken en via Facebook en dit bericht heb ik in ieder geval weer wat van ons laten horen.
Tja, hoe mooi wil ik het hebben?

Maar hoe moet dat met school?

Dit is een vraag die we heel vaak hebben gekregen en onszelf uiteraard ook stelden.
'Als ik een dagje vrij wil op school doen ze altijd al zo moeilijk! Hoe doen jullie dat dan als je drie maanden weg wilt?' Ik wil via mijn blogs graag onze ervaring delen met mensen die wellicht ook overwegen een vergelijkbare stap te zetten, dus zal ik naast onze belevenissen ook af en toe wat informatieve items plaatsen. In dit blog zal ik schrijven hoe we het voor elkaar kregen om het Nederlandse onderwijs tijdelijk te onderbreken en in een volgende blog hoe het hier in Spanje gaat.

We volgen trouw elke dag onze Nederlandse huiswerk

Leerplichtwet
Onze droom sluimert al lange tijd. Toen de jongens 2 jaar waren zijn we al naar Bali gegaan om te kijken of dat een land was waar we deels van het jaar wilden gaan wonen. In die periode hebben we het eerste gesprek gehad met de leerplichtambtenaar in onze gemeente. Zij gaf aan dat de regels aangescherpt waren: zelf lesgeven mag niet meer, alleen als de kinderen naar een international school gingen, zou ze mogelijk vrijstelling kunnen geven. Deze internationale scholen zitten vaak in hoofdsteden of in gebieden waar wij juist niet zo enthousiast van worden. Maar goed, Bali werd het toch niet, we moesten eerst maar eens verder zoeken.
Ik ben zo blij dat mijn man op een bepaald moment zei: "Ik ga toch nog eens met die mevrouw praten of het echt niet anders kan". Bij terugkomst zei hij: "Als kinderen naar EEN school gaan, dus elk lokaal schooltje en de gemeente bewijs heeft dat de kinderen het onderwijs echt volgen, kan ze akkoord geven!" Ik kon het niet geloven en was ervan overtuigd dat de functie inmiddels door een andere ambtenaar ingevuld werd, want de vorige keer was zij zo stellig. Ook ik ging later op gesprek om te vragen of de jongens een langere vakantie konden krijgen voor ons onderzoek in Tenerife. En, ja hoor dezelfde mevrouw zat daar nog! Ze gaf geen akkoord voor een paar extra dagen vakantie, dat past niet in de wet, maar de drie maanden waren wel mogelijk. Dat paste volgens haar binnen de mogelijkheden van de wet! Dus wij hadden nog maar één echte uitdaging: onze toekomstige droomplek moet een school hebben.
Sowieso wilden wij al dat onze kinderen onderwijs zouden gaan volgen in plaats van drie maanden vrij, want zo leren zij ook de taal en zien ze hoe het elders gaat, hoe het ook kan. Na ons bezoek in januari 2013 waarbij de schooldirectie in San Andres aangaf dat het wat haar betreft in orde was dat de jongens op haar school zouden komen, was het een kwestie van een door haar ondertekende brief overhandigen aan de leerplichtambtenaar in Nederland. Ik voorzag nog procedures zoals het document laten vertalen door een officieel vertaalbureau. Maar de leerplichtambtenaar zei: 'ik spreek geen Spaans, maar dit begrijp ik wel. Ik zal de vrijstelling toesturen". JOEHOE! Dit moment zal ik denk ik nooit meer vergeten. 

Communicatie op school
Toen we op zoek gingen naar een school voor onze jongens, hebben we in de kennismakingsgesprekken met de schooldirectie onze vraag voorgelegd: '"Wij zouden graag 3 maanden in het jaar in het buitenland wonen. Hoe denken jullie hierover?" Alle scholen gaven aan dat ze dit niet als een probleem zagen als we vrijstelling zouden krijgen van de leerplichtambtenaar. Ik kreeg sterk het gevoel dat de openbare scholen die we bezochten hier nog wat ruimdenkender in waren dan de andere scholen. En daarom, ook al zag ik bij andere scholen andere voordelen die we nu niet hebben, kozen we voor de openbare school. Toen de jongens nog 4 waren gingen we voor het eerst op onderzoek uit in Tenerife. Dit was een mooi moment om de schooldirectie te herinneren aan ons eerdere gesprek. Het jaar erop zijn we wederom geweest en weer betrokken we de leerkrachten en schooldirectie bij de plannen. We merkten dat als je open en eerlijk bent, de mensen erg betrokken zijn. Van school kregen we steeds een duim omhoog.

Praktisch
De jongens zitten in groep 3, een belangrijk jaar waarin ze leren lezen en schrijven. Vooral één juf is ontzettend enthousiast en betrokken. Zij heeft ook een tijdje in het buitenland gewoond en weet wat zo'n ervaring voor je hele leven betekent. Zij heeft me helemaal uitgelegd wat de jongens minimaal moeten blijven doen. En pff dat is nog best veel! Maar ja, we willen ook dat ze bij terugkomst weer goed mee kunnen doen. Gelukkig gaat het ze nu gemakkelijk af zodat we ons geen zorgen maken of het gaat lukken. Maar het vergt wat discipline: elke dag volgen we het schema wat ze in de klas in Nederland ook volgen. Ik mag inloggen op het digibord, dus kan soms ook wat leuke filmpjes laten zien of aanvullende oefeningen doen. We zitten meestal ongeveer een uurtje te werken terwijl mijn man met dochter het avondeten voorbereidt. We houden ons er streng aan omdat het de volgende dag teveel werk is, maar ook om een duidelijke regelmaat te hebben. Zodat ze geen ruimte voelen om een andere keer te vragen of we een keer kunnen overslaan. En het is eigenlijk best leuk. Ze zijn hartstikke leergierig en zodra ze een oefening zien, gaan ze direct aan de slag om het in te vullen. Soms ben ik streng, want ik wil wel dat ze bij de les blijven en soms lekker soepel: dan mogen ze er wat bij eten - dat mag in Nederland niet - of skippen we een enkele keer een oefening.
En ik geef natuurlijk grote krullen en hartjes als ze iets mooi of goed gedaan hebben. 

Eerste levensbehoefte: internet

Dankzij onze Duitse buren met hun 50m lange internetkabel hebben wij ook bereik.

In een van mijn eerste blogs schreef ik dat we zo blij waren dat we de eerste dag direct internet hadden via een mobiele modem. Deze blijdschap was van korte duur:  Het maximaal aantal gigabyte dat er per maand op staat, hadden we na drie dagen al opgebruikt. Het zal wel een foutje zijn, dus kochten we de maand-gigabytes erbij. Helaas, hetzelfde verhaal. Nog eens verlengd maar zo werd het een duur grapje. Mijn man logt in op zijn lokale computer in Nederland en dat vraagt blijkbaar veel van internet en is een mobiel netwerk niet de oplossing. 

De dochter van de verhuurster heeft een winkeltje tegenover ons huis en die gaf haar wifi code. Als we het raam openzetten en we geluk hadden, hadden we goed bereik.

Twee weken na onze aankomst verhuisden we naar het appartement die we voor de gehele periode uitgekozen hadden maar die de eerste twee weken niet beschikbaar was: met mooi uitzicht op zee en een zwembad op het dakterras. Het mooie uitzicht gaf ook direct een probleem: hier was het oppikken van een signaal nog moeilijker.

83 treden hoog en dan zijn we bij ons appartement. Lastig voor een goede internetverbinding.

We zouden een telefoonlijn moeten laten aanleggen begrepen we van onze vrienden uit de internetwinkel. Zo gepiept, zeiden ze. Bellend met het telecombedrijf gaf, net als in Nederland, al snel de bekende frustratie. Er was één jongen die Engels sprak. Die zou ons morgen terugbellen. Geen bericht, dan bellen wij hem maar terug. Zonder resultaat en zo ging het nog een paar dagen door. Ondertussen geen internet hebbend, dus manlief zat de hele dag en avond bij een koffietentje waar wel internet is. Niet zo comfortabel en gezellig. Ik was er snel klaar mee en pakte mijn vertrouwde manier van oplossingen zoeken op: vragen! Ik belde aan bij een Duits stel die hier, volgens mevrouw op nummer 1, al 20 jaar woont. En die volgens deze mevrouw internet hadden. 'niet zeggen dat ik dat gezegd heb hoor!' Aangebeld en wow, dezelfde middag kwam deze vriendelijke Duitse buurman met zijn 50 meter lange internetkabel! Via het balkon en het keukenraam pluggen we nu in. En is internet razendsnel! 

Wat is het heerlijk is om zulke aardige mensen te ontmoeten. Soms is het fijner om geholpen te worden dan het allemaal zelf maar uit te zoeken.

Ieder kind heeft recht op zijn jeugdtrauma....

Na ruim twee weken zon, regen, relaxen, regelen, blijdschap en verdriet, heb ik weer ruimte om een update te plaatsen.

We kwamen vrijdagavond aan in Tenerife dus we hadden eerst een lekker weekend aan het strand met zondagmiddag het feest van de drie koningen. Dat wordt hier net zo groots gevierd als Sinterklaasfeest in Nederland inclusief schoen zetten. Een leuk begin van ons verblijf in Tenerife. De kinderen leerden direct het woord regalo (cadeau) en aquí (hier! als er gestrooid wordt). Ze keken hun ogen  uit.

De kinderen kijken hun ogen uit tijdens el día de los Reyes Magos

Na zo'n groot feest zijn de kinderen nog vrij om met de cadeaus te spelen, dus de eerste schooldag voor de jongens was op woensdag. Een kort dagje hadden we afgesproken: in plaats van 9:00-14:00 nu van 9:00-12:00 en ik mocht er in het begin bij blijven.

Pijn in mijn hart bij het aantrekken van de schooluniformen met een constante herhaling van: 'Ik wil niet naar school' inclusief dikke tranen. 
Bij het ophalen hadden ze van die rode ogen waaraan ik zag dat ze veel gehuild hadden. 
Mijn vriendin stuurde een 'grappig' berichtje: Ach, ieder kind heeft recht op zijn jeugdtrauma. Precies waar ik bang voor ben: Of het wordt een traumatische ervaring of het is zo'n positieve leerzame ervaring waar ze de rest van hun leven wat mee kunnen. Want omgaan met veranderingen is tot nu toe niet hun sterkste kant: hetzelfde gedrag vertoonden ze bij de eerste zwemlessen en zelfs bij hun eerste kinderfeestjes.

Direct uit de schoolpoort waren ze heel blij en opgewekt: geen blijvende schade hopelijk, pff. De volgende dag zal het wel beter gaan, maar nee, het heeft nog zeven schooldagen bij de één en negen bij de ander gekost om ze zonder tranen af te zetten. 

We wisten dat het lastig zou zijn en het was dan ook echt een zure appel waar  we doorheen moesten. En nu?
Nu noemt Vic het al leuk, en Ties zegt dat het goed gaat. Ze komen blij uit school en ze zijn heel enthousiast over de vriendjes die ze al gemaakt hebben. So far so good!

De jongens in hun schooluniform: een heerlijk trainingspak!

Ruimte in mijn hoofd

Onze eerste dag! Ik dacht dat ik misschien weleens een paniekerig gevoel zou kunnen krijgen van 'oh jee waar zijn we aan begonnen!'. Maar dat bleef uit en eigenlijk al gisterenavond na aankomst dachten we: dit komt goed!

In het appartement wat we huren, ingericht voor vakantiegangers, hebben eerst de boel verbouwd: alle prullaria weggestopt, een bed buiten op balkon gezet om ruimte te maken een werkplek gecreëerd met een tafeltje uit de keuken. En zo snel mogelijk één van de eerste levensbehoeften geregeld: internet. Bizar hoe erg je daarnaar verlangt.
Tijdens onze voorbereidende reis in november hebben we een modem besteld. De jongens van de electronica winkel mailden eerder al dat het getest was en dat ze hem bij het bakkertje om de hoek voor ons klaar zouden zetten omdat ze zelf gesloten zijn. Betalen komt later wel. Wat een service zeg en niet de mañana mañana mentaliteit die we misschien van de Spanjaarden konden verwachten. Eerder viel het ons ook al op dat je goed afspraken kunt maken met de mensen hier.
Ja: hier gaan we het ons wel thuis voelen!

De kids zijn ontzettend gezellig. Het lekkere weer met daardoor de korte broeken geeft hen blijkbaar ook een vrij gevoel. Ze maken van die blije zijwaardse spongen, draaien rondjes, rennen voor en achteruit, gooien armen in de lucht en zingen er geregeld bij. Daar alleen worden we al blij van. 
Zelf ben ik relaxter dan tijdens een vakantie lijkt het wel: ik hoef nu niet zo nodig aan 'mijn momenten' te komen: dat boek hoef ik nu niet persé te lezen, daar heb ik nog zeeën van tijd voor. En daardoor beleefde ik er veel plezier aan om te spelen met de kinderen.
En hoe kan ik het verschil omschrijven van mindset. Het voelt alsof er nu in mijn hoofd veel meer lucht, ruimte, licht is. En als ik dan aan het gestress van een paar dagen geleden terugdenk, dan lijkt dat ook wel een manier van denken waarmee ik me identificeer, die niet te doorbreken is. Alles is even belangrijk, ik wil veel en ook weer niets. En nu heb ik zin om te gaan sporten, te ondernemen en om veel te spelen met de kinderen. 

Dus: so far, so good!

Die beer kun je daar ook schieten!

De laatste weken lukte het me niet om me te verheugen op ons snel naderende vertrek. Jammer want hier hebben we zo lang naar toe gewerkt!
Ik had gewoon zoveel aan mijn hoofd om te regelen, te plannen, afscheid te nemen en schoon te maken, er was geen ruimte voor voorpret. En in ben vooral in de kramp geschoten bij de gedachte om mijn twee jongens straks in het diepe te gooien: naar school te laten gaan op een school en in een klas waar ze helemaal niets verstaan. We hebben geprobeerd ze Spaans te leren maar dat viel niet mee. Oké, ze kunnen tellen van één tot twintig, kennen alle kleuren en weten zo nog een stuk of 20 woorden maar daarmee begrijpen ze hun medeleerlingen en docenten nog niet. Wat doe ik ze aan? Zij hebben hier niet voor gekozen! En zij hebben nog geen handvatten om zich te redden als ze het even niet weten zoals overschakelen op Engels of zichzelf moed inpraten. En het zijn al totaal geen helden bij veranderingen. pfff. 

Ik deelde mijn angst met mijn vriendin. En die sprak de wijze woorden: "Mijn moeder zei altijd: zorgen maken kan altijd nog!" En zo is het natuurlijk. Tot die tijd kan ik er helemaal niets aan doen en helpt het totaal niet in deze weken. De volgende dag vulde mijn buurman aan: "Die beer kun je daar ook schieten". Ja, misschien sta ik al die tijd verkrampt te richten op een beer en die helemaal niet tevoorschijn komt of komt hij ineens van een andere kant. Dan ben ik te moe als het moment zich aandient om dan juist te handelen. En dat helpt! Ik voel me weer een stuk lekkerder.