Maar hoe moet dat met school?

Dit is een vraag die we heel vaak hebben gekregen en onszelf uiteraard ook stelden.
'Als ik een dagje vrij wil op school doen ze altijd al zo moeilijk! Hoe doen jullie dat dan als je drie maanden weg wilt?' Ik wil via mijn blogs graag onze ervaring delen met mensen die wellicht ook overwegen een vergelijkbare stap te zetten, dus zal ik naast onze belevenissen ook af en toe wat informatieve items plaatsen. In dit blog zal ik schrijven hoe we het voor elkaar kregen om het Nederlandse onderwijs tijdelijk te onderbreken en in een volgende blog hoe het hier in Spanje gaat.

We volgen trouw elke dag onze Nederlandse huiswerk

Leerplichtwet
Onze droom sluimert al lange tijd. Toen de jongens 2 jaar waren zijn we al naar Bali gegaan om te kijken of dat een land was waar we deels van het jaar wilden gaan wonen. In die periode hebben we het eerste gesprek gehad met de leerplichtambtenaar in onze gemeente. Zij gaf aan dat de regels aangescherpt waren: zelf lesgeven mag niet meer, alleen als de kinderen naar een international school gingen, zou ze mogelijk vrijstelling kunnen geven. Deze internationale scholen zitten vaak in hoofdsteden of in gebieden waar wij juist niet zo enthousiast van worden. Maar goed, Bali werd het toch niet, we moesten eerst maar eens verder zoeken.
Ik ben zo blij dat mijn man op een bepaald moment zei: "Ik ga toch nog eens met die mevrouw praten of het echt niet anders kan". Bij terugkomst zei hij: "Als kinderen naar EEN school gaan, dus elk lokaal schooltje en de gemeente bewijs heeft dat de kinderen het onderwijs echt volgen, kan ze akkoord geven!" Ik kon het niet geloven en was ervan overtuigd dat de functie inmiddels door een andere ambtenaar ingevuld werd, want de vorige keer was zij zo stellig. Ook ik ging later op gesprek om te vragen of de jongens een langere vakantie konden krijgen voor ons onderzoek in Tenerife. En, ja hoor dezelfde mevrouw zat daar nog! Ze gaf geen akkoord voor een paar extra dagen vakantie, dat past niet in de wet, maar de drie maanden waren wel mogelijk. Dat paste volgens haar binnen de mogelijkheden van de wet! Dus wij hadden nog maar één echte uitdaging: onze toekomstige droomplek moet een school hebben.
Sowieso wilden wij al dat onze kinderen onderwijs zouden gaan volgen in plaats van drie maanden vrij, want zo leren zij ook de taal en zien ze hoe het elders gaat, hoe het ook kan. Na ons bezoek in januari 2013 waarbij de schooldirectie in San Andres aangaf dat het wat haar betreft in orde was dat de jongens op haar school zouden komen, was het een kwestie van een door haar ondertekende brief overhandigen aan de leerplichtambtenaar in Nederland. Ik voorzag nog procedures zoals het document laten vertalen door een officieel vertaalbureau. Maar de leerplichtambtenaar zei: 'ik spreek geen Spaans, maar dit begrijp ik wel. Ik zal de vrijstelling toesturen". JOEHOE! Dit moment zal ik denk ik nooit meer vergeten. 

Communicatie op school
Toen we op zoek gingen naar een school voor onze jongens, hebben we in de kennismakingsgesprekken met de schooldirectie onze vraag voorgelegd: '"Wij zouden graag 3 maanden in het jaar in het buitenland wonen. Hoe denken jullie hierover?" Alle scholen gaven aan dat ze dit niet als een probleem zagen als we vrijstelling zouden krijgen van de leerplichtambtenaar. Ik kreeg sterk het gevoel dat de openbare scholen die we bezochten hier nog wat ruimdenkender in waren dan de andere scholen. En daarom, ook al zag ik bij andere scholen andere voordelen die we nu niet hebben, kozen we voor de openbare school. Toen de jongens nog 4 waren gingen we voor het eerst op onderzoek uit in Tenerife. Dit was een mooi moment om de schooldirectie te herinneren aan ons eerdere gesprek. Het jaar erop zijn we wederom geweest en weer betrokken we de leerkrachten en schooldirectie bij de plannen. We merkten dat als je open en eerlijk bent, de mensen erg betrokken zijn. Van school kregen we steeds een duim omhoog.

Praktisch
De jongens zitten in groep 3, een belangrijk jaar waarin ze leren lezen en schrijven. Vooral één juf is ontzettend enthousiast en betrokken. Zij heeft ook een tijdje in het buitenland gewoond en weet wat zo'n ervaring voor je hele leven betekent. Zij heeft me helemaal uitgelegd wat de jongens minimaal moeten blijven doen. En pff dat is nog best veel! Maar ja, we willen ook dat ze bij terugkomst weer goed mee kunnen doen. Gelukkig gaat het ze nu gemakkelijk af zodat we ons geen zorgen maken of het gaat lukken. Maar het vergt wat discipline: elke dag volgen we het schema wat ze in de klas in Nederland ook volgen. Ik mag inloggen op het digibord, dus kan soms ook wat leuke filmpjes laten zien of aanvullende oefeningen doen. We zitten meestal ongeveer een uurtje te werken terwijl mijn man met dochter het avondeten voorbereidt. We houden ons er streng aan omdat het de volgende dag teveel werk is, maar ook om een duidelijke regelmaat te hebben. Zodat ze geen ruimte voelen om een andere keer te vragen of we een keer kunnen overslaan. En het is eigenlijk best leuk. Ze zijn hartstikke leergierig en zodra ze een oefening zien, gaan ze direct aan de slag om het in te vullen. Soms ben ik streng, want ik wil wel dat ze bij de les blijven en soms lekker soepel: dan mogen ze er wat bij eten - dat mag in Nederland niet - of skippen we een enkele keer een oefening.
En ik geef natuurlijk grote krullen en hartjes als ze iets mooi of goed gedaan hebben. 

Eerste levensbehoefte: internet

Dankzij onze Duitse buren met hun 50m lange internetkabel hebben wij ook bereik.

In een van mijn eerste blogs schreef ik dat we zo blij waren dat we de eerste dag direct internet hadden via een mobiele modem. Deze blijdschap was van korte duur:  Het maximaal aantal gigabyte dat er per maand op staat, hadden we na drie dagen al opgebruikt. Het zal wel een foutje zijn, dus kochten we de maand-gigabytes erbij. Helaas, hetzelfde verhaal. Nog eens verlengd maar zo werd het een duur grapje. Mijn man logt in op zijn lokale computer in Nederland en dat vraagt blijkbaar veel van internet en is een mobiel netwerk niet de oplossing. 

De dochter van de verhuurster heeft een winkeltje tegenover ons huis en die gaf haar wifi code. Als we het raam openzetten en we geluk hadden, hadden we goed bereik.

Twee weken na onze aankomst verhuisden we naar het appartement die we voor de gehele periode uitgekozen hadden maar die de eerste twee weken niet beschikbaar was: met mooi uitzicht op zee en een zwembad op het dakterras. Het mooie uitzicht gaf ook direct een probleem: hier was het oppikken van een signaal nog moeilijker.

83 treden hoog en dan zijn we bij ons appartement. Lastig voor een goede internetverbinding.

We zouden een telefoonlijn moeten laten aanleggen begrepen we van onze vrienden uit de internetwinkel. Zo gepiept, zeiden ze. Bellend met het telecombedrijf gaf, net als in Nederland, al snel de bekende frustratie. Er was één jongen die Engels sprak. Die zou ons morgen terugbellen. Geen bericht, dan bellen wij hem maar terug. Zonder resultaat en zo ging het nog een paar dagen door. Ondertussen geen internet hebbend, dus manlief zat de hele dag en avond bij een koffietentje waar wel internet is. Niet zo comfortabel en gezellig. Ik was er snel klaar mee en pakte mijn vertrouwde manier van oplossingen zoeken op: vragen! Ik belde aan bij een Duits stel die hier, volgens mevrouw op nummer 1, al 20 jaar woont. En die volgens deze mevrouw internet hadden. 'niet zeggen dat ik dat gezegd heb hoor!' Aangebeld en wow, dezelfde middag kwam deze vriendelijke Duitse buurman met zijn 50 meter lange internetkabel! Via het balkon en het keukenraam pluggen we nu in. En is internet razendsnel! 

Wat is het heerlijk is om zulke aardige mensen te ontmoeten. Soms is het fijner om geholpen te worden dan het allemaal zelf maar uit te zoeken.

Ieder kind heeft recht op zijn jeugdtrauma....

Na ruim twee weken zon, regen, relaxen, regelen, blijdschap en verdriet, heb ik weer ruimte om een update te plaatsen.

We kwamen vrijdagavond aan in Tenerife dus we hadden eerst een lekker weekend aan het strand met zondagmiddag het feest van de drie koningen. Dat wordt hier net zo groots gevierd als Sinterklaasfeest in Nederland inclusief schoen zetten. Een leuk begin van ons verblijf in Tenerife. De kinderen leerden direct het woord regalo (cadeau) en aquí (hier! als er gestrooid wordt). Ze keken hun ogen  uit.

De kinderen kijken hun ogen uit tijdens el día de los Reyes Magos

Na zo'n groot feest zijn de kinderen nog vrij om met de cadeaus te spelen, dus de eerste schooldag voor de jongens was op woensdag. Een kort dagje hadden we afgesproken: in plaats van 9:00-14:00 nu van 9:00-12:00 en ik mocht er in het begin bij blijven.

Pijn in mijn hart bij het aantrekken van de schooluniformen met een constante herhaling van: 'Ik wil niet naar school' inclusief dikke tranen. 
Bij het ophalen hadden ze van die rode ogen waaraan ik zag dat ze veel gehuild hadden. 
Mijn vriendin stuurde een 'grappig' berichtje: Ach, ieder kind heeft recht op zijn jeugdtrauma. Precies waar ik bang voor ben: Of het wordt een traumatische ervaring of het is zo'n positieve leerzame ervaring waar ze de rest van hun leven wat mee kunnen. Want omgaan met veranderingen is tot nu toe niet hun sterkste kant: hetzelfde gedrag vertoonden ze bij de eerste zwemlessen en zelfs bij hun eerste kinderfeestjes.

Direct uit de schoolpoort waren ze heel blij en opgewekt: geen blijvende schade hopelijk, pff. De volgende dag zal het wel beter gaan, maar nee, het heeft nog zeven schooldagen bij de één en negen bij de ander gekost om ze zonder tranen af te zetten. 

We wisten dat het lastig zou zijn en het was dan ook echt een zure appel waar  we doorheen moesten. En nu?
Nu noemt Vic het al leuk, en Ties zegt dat het goed gaat. Ze komen blij uit school en ze zijn heel enthousiast over de vriendjes die ze al gemaakt hebben. So far so good!

De jongens in hun schooluniform: een heerlijk trainingspak!

Ruimte in mijn hoofd

Onze eerste dag! Ik dacht dat ik misschien weleens een paniekerig gevoel zou kunnen krijgen van 'oh jee waar zijn we aan begonnen!'. Maar dat bleef uit en eigenlijk al gisterenavond na aankomst dachten we: dit komt goed!

In het appartement wat we huren, ingericht voor vakantiegangers, hebben eerst de boel verbouwd: alle prullaria weggestopt, een bed buiten op balkon gezet om ruimte te maken een werkplek gecreëerd met een tafeltje uit de keuken. En zo snel mogelijk één van de eerste levensbehoeften geregeld: internet. Bizar hoe erg je daarnaar verlangt.
Tijdens onze voorbereidende reis in november hebben we een modem besteld. De jongens van de electronica winkel mailden eerder al dat het getest was en dat ze hem bij het bakkertje om de hoek voor ons klaar zouden zetten omdat ze zelf gesloten zijn. Betalen komt later wel. Wat een service zeg en niet de mañana mañana mentaliteit die we misschien van de Spanjaarden konden verwachten. Eerder viel het ons ook al op dat je goed afspraken kunt maken met de mensen hier.
Ja: hier gaan we het ons wel thuis voelen!

De kids zijn ontzettend gezellig. Het lekkere weer met daardoor de korte broeken geeft hen blijkbaar ook een vrij gevoel. Ze maken van die blije zijwaardse spongen, draaien rondjes, rennen voor en achteruit, gooien armen in de lucht en zingen er geregeld bij. Daar alleen worden we al blij van. 
Zelf ben ik relaxter dan tijdens een vakantie lijkt het wel: ik hoef nu niet zo nodig aan 'mijn momenten' te komen: dat boek hoef ik nu niet persé te lezen, daar heb ik nog zeeën van tijd voor. En daardoor beleefde ik er veel plezier aan om te spelen met de kinderen.
En hoe kan ik het verschil omschrijven van mindset. Het voelt alsof er nu in mijn hoofd veel meer lucht, ruimte, licht is. En als ik dan aan het gestress van een paar dagen geleden terugdenk, dan lijkt dat ook wel een manier van denken waarmee ik me identificeer, die niet te doorbreken is. Alles is even belangrijk, ik wil veel en ook weer niets. En nu heb ik zin om te gaan sporten, te ondernemen en om veel te spelen met de kinderen. 

Dus: so far, so good!

Die beer kun je daar ook schieten!

De laatste weken lukte het me niet om me te verheugen op ons snel naderende vertrek. Jammer want hier hebben we zo lang naar toe gewerkt!
Ik had gewoon zoveel aan mijn hoofd om te regelen, te plannen, afscheid te nemen en schoon te maken, er was geen ruimte voor voorpret. En in ben vooral in de kramp geschoten bij de gedachte om mijn twee jongens straks in het diepe te gooien: naar school te laten gaan op een school en in een klas waar ze helemaal niets verstaan. We hebben geprobeerd ze Spaans te leren maar dat viel niet mee. Oké, ze kunnen tellen van één tot twintig, kennen alle kleuren en weten zo nog een stuk of 20 woorden maar daarmee begrijpen ze hun medeleerlingen en docenten nog niet. Wat doe ik ze aan? Zij hebben hier niet voor gekozen! En zij hebben nog geen handvatten om zich te redden als ze het even niet weten zoals overschakelen op Engels of zichzelf moed inpraten. En het zijn al totaal geen helden bij veranderingen. pfff. 

Ik deelde mijn angst met mijn vriendin. En die sprak de wijze woorden: "Mijn moeder zei altijd: zorgen maken kan altijd nog!" En zo is het natuurlijk. Tot die tijd kan ik er helemaal niets aan doen en helpt het totaal niet in deze weken. De volgende dag vulde mijn buurman aan: "Die beer kun je daar ook schieten". Ja, misschien sta ik al die tijd verkrampt te richten op een beer en die helemaal niet tevoorschijn komt of komt hij ineens van een andere kant. Dan ben ik te moe als het moment zich aandient om dan juist te handelen. En dat helpt! Ik voel me weer een stuk lekkerder.