Adios y gracias!

Een koffer vol herinneringen*

En dan komt er een einde aan deze periode.Ahhhhh!

Why? Vroegen mensen vaak als we vertelden dat we voor drie maanden hier waren. De kortste samenvatting was dan: ‘to live life to the fullest’.  De reactie was vaak een instemmende glimlach. Gevolgd door de vraag ‘But how do you do that?’.

En nu is het voorbij. Maar toch niet helemaal. De periode is dan wel voorbij,  de ervaring, de herinnering is voor het leven. Het grootste cadeau wat we onszelf ooit gegeven hebben. We hopen volgend jaar januari weer te gaan en hebben daarvoor zondag een geweldige huis gevonden.  Eerst zullen we in Nederland met school, leerplicht en werk weer in overleg gaan of het inderdaad weer haalbaar is. Hoe de toekomst ook zal lopen, deze ervaring pakt niemand ons meer af: we nemen een koffer vol herinneringen mee.

Natuurlijk hadden we, net als in Nederland, naast de ups, ook de downs:  We nemen onszelf  immers mee; met irritaties, frustraties en vermoeidheid op z’n tijd. Of situaties die anders lopen dan verwacht met als grootste misser het kopen van een oude auto die steeds weer kuren had.  Over deze ‘downs’ zal ik nog een keer een blog schrijven, om een eerlijk beeld te geven. Maar ze hadden duidelijk niet de overhand.

In onze herinnering staan gegrift: De heerlijke uurtjes op het strand, de vele cortados (koffie verkeerd), uitgebreid lunchen, het avontuur met de Spaanse school,  de levendige stad Santa Cruz met  de versmarkt, straattheater en carnaval, bezoek van onze familie, de mooie natuur, ons uitzicht op zee en de leuke mensen die we hebben ontmoet.

We zijn zo dankbaar voor alle lieve mensen die ons geholpen hebben bij het realiseren van onze droom! Door middel van aanmoediging, samen fantaseren, praktische ondersteuning of meeleven. Familie, vrienden, collega's en medewerkers, juffen en schooldirectie, leerplichtambtenaar, de mensen in San Andres en last but nog least: elkaar. Voor iedereen: Gracias!

Diego en Brenda

*geïllustreerd door de Jongens van de Tekeningen 

Vier uur durende werkweek? Not!

Wij zijn een grote fan van het boek Een werkweek van 4 uur, waarin Timothy Ferriss uitlegt hoe je in 4 uur durende werkweek een miljoenenbedrijf kunt runnen.
Ergens gaat er bij ons nog iets mis...

Een boek vol inspiratie!

Dit boek heeft een belangrijke rol gespeeld bij onze overtuiging dat het mogelijk moet zijn om tijdelijk in het buitenland te wonen. Vier uur per week werken en daarmee voldoende geld verdienen, dát lukt helaas nog niet. Wél inspireert het ons nog altijd en daarom gaat het boek standaard elke vakantie mee. Om steeds op het netvlies te houden dat het leven niet gaat om te werken, maar werken om te leven en dat het werk vaak slimmer en handiger kan dan zoals we het tot nu toe nog vaak doen.

Hoe doe je dat met je werk?
Naast de vraag: 'hoe doe je het met je schoolgaande kinderen' is dit de andere meest gestelde vraag. Natuurlijk was dat voor ons ook een vraag: hoe gaan we dit doen met mijn werk en met het bedrijf van mijn man Diego.
Ik besloot mijn baan op te zeggen: voor zo'n avontuur wilde ik helemaal vrij zijn van verplichtingen. Om met mijn volledige aandacht in Spanje en niet in Nederland te zijn. Als ik terug kom wil ik als zelfstandig ondernemer aan de slag. Mijn man stuurt wel op afstand zijn bedrijf aan. Hoe hij dat doet wil ik in dit blog omschrijven.

Nog altijd een 40 urige werkweek, maar wel heel relax
Dagelijks gaat om 6:00 uur zijn wekker. Achter het gordijn van onze slaapruimte start Solits vanuit Tenerife op. De eerste mailtjes en offertes worden dan beantwoord.
Ik start wat later de dag met de kinderen en zet het ontbijt klaar, zodat we met elkaar kunnen ontbijten. Daarna mogen de kinderen even Spaanse tv kijken: goed voor hun taalontwikkeling en als het eindliedje komt, weten ze dat we naar school gaan. Diego kan vanaf dat moment weer rustig aan de slag. 

Lang leve Skype!
Diego skypte in Nederland dagelijks met de buitenlandse agenten van Solits. Ook telefoontjes naar klanten kan gewoon via Skype, voor lokaal tarief: wat een fantastische dienst! Juist dat is perfect om hier te doen waar geen andere mensen in kantoor aan het bellen zijn of vragen hebben. Oké soms zijn Yara en ik aanwezig, maar zij weet inmiddels dat als papa belt, zij zachtjes praat of we spelen even op het terras.  

werk en privé lopen door elkaar

Vandaag nam hij deel aan het maandelijkse teamoverleg: in Nederland staat de tablet op tafel tussen de vergaderende collega's en Diego doet mee alsof hij er lijfelijk bij aanwezig is.

Kopje koffie in de zon
En natuurlijk vergeet hij niet te genieten van het Spaanse leven. Daarom drinken we rond 11:00 uur vaak met elkaar een kopje koffie in ons favoriete koffietentje: Even wat beweging en zonnestralen opdoen en de Spaanse krant inzien. Om vervolgens weer verder te gaan tot 14:15 wanneer de jongens uit school thuis komen en we met elkaar uitgebreid lunchen. In Nederland is het dan inmiddels 15:15 en het meest belangrijke werk is op dat tijdstip gedaan. Tussendoor soms even een appeltje in de zon of de armen uitstrekken op het balkon: dat maakt het werken hier nu nét even wat prettiger dan op kantoor in de Nederlandse wintermaanden.

Efficiënt
Door de afstand komt hij nu toe aan zaken die hij steeds al wilde doen maar in Nederland maar niet aan toe kwam: protocollen schrijven, prijsaanpassingen doorvoeren, de balans opmaken, doelen stellen en lastige debiteuren bellen.
Met ons type bedrijf zouden we niet weg kunnen als we niet de juiste mensen op kantoor hadden. Al jaren wisten we dat we graag reizen en ooit nog eens een langere tijd naar het buitenland wilden. Daar hebben we de organisatie op ingericht: een duur en uitgebreid automatiseringssysteem, inlogmogelijkheden op afstand en werken met medewerkers die we vertrouwen en die zich verantwoordelijk voelen.

Quality time
De middag besteden we vaak met elkaar: op het strand, bij het zwembad of we gaan naar Santa Cruz. Regelmatig beantwoordt hij tussendoor nog enkele mailtjes of telefoontjes. En in de avond werkt hij nog een uurtje om weer paraat te staan voor de volgende dag.

En ik?
Ik heb de tijd hier gebruikt om mijn eigen website in te richten, ben deze blog begonnen en heb mijn eerste contacten gelegd. Zo langzamerhand wordt het best spannend. Gelukkig hebben we wat geld opzij gezet voor de eerste periode zodat ik nog even de tijd heb om mijn agenda weer te vullen met interessante klussen. Zal ik dit blog maar niet gebruiken om te solliciteren? Mijn ideaal beeld is om in Nederland voldoende te verdienen en te sparen om de 3 maanden hier te kunnen overbruggen en iets in Tenerife te starten. Vrijwilligerswerk of - nog beter - werk wat voor de drie maanden inkomsten genereert. Om zodoende zo volledig mogelijk deel uit te maken van het Spaanse leven, het te ervaren als een tweede thuis. Wat het precies moet zijn, is me nog niet duidelijk geworden. Wel dat ik de taal heel goed moet spreken, dus daar ben ik nu echt enthousiast mee aan de slag gegaan. Dankzij de tips uit de blog van Timothy Ferris die inmiddels een tiental talen spreekt.

De wereld wordt steeds kleiner
Als we op internet kijken, zien we dat het lang niet zo bijzonder is om te werken vanuit het buitenland. Op de site Werken vanuit het buitenland kun je tal van voorbeelden lezen van mensen die tijd- en plaats onafhankelijk werken. De site staat ook boordevol tips over hoe je dat kunt realiseren zoals financiële kansen, technische oplossingen en the places to be. 

De krenten uit de pap

Carnaval in Santa Cruz is even wat anders dan wat wij gewend zijn in het westen van Nederland: Tien dagen lang feest! Ik denk dat zelfs de Brabanders hier nog wat kunnen leren. Tijdens dit soort evenementen genieten we! Dan valt alles op zijn plaats: we vallen van de ene verbazing in de andere, leren van de cultuur hier, vermaken ons geweldig en beseffen dan maar al te goed hoe gaaf het is wat we beleven. 

Al weken geleden begonnen ze op school over Cárnabal, zoal het hier uitgesproken wordt. Tijdens een ouderavond probeerde ik de snel pratende juf een uur lang te begrijpen. Het enige wat ik begreep en waar het zeker 20 minuten over ging, waren de woorden carnaval, witte hoed, witte broek en wit shirt. Mijn ene zoon vertelde in de weken erna regelmatig met een verveelde stem dat de juf het steeds maar over carnabal had. Tijdens een knutselmiddag maakten we met de moeders de witte hoeden en ik begreep nu dat ze in het wit moesten zoals de traditionele kleding is van de Canarische eilanden. Komt wel, dacht ik, maar toen ik tijdens het rondstruinen de winkels in keek wist ik eigenlijk niet waar ik de broeken vandaan zou toveren. Een van de moeders - ook moeder van een eeneiige tweeling die vriendjes zijn met Ties en Vic - vertelde dat zij de broeken voor mij wel zou maken. Super lief en daar maakte ik graag gebruik van. Ik kreeg de broeken met daarop de namen gespeld : Tise en Vig.

Op carnavalsdag gingen de jongens dus netjes in het wit gekleed naar school en om 11:00u mochten de ouders komen kijken naar de optocht. Wij stonden natuurlijk, net als opa en oma die een weekje op bezoek waren, te glunderen van trots toen deze blonde mannetjes meeliepen in de optocht en meezongen met het ingestudeerde Spaanse liedje. 

Op zaterdagavond keken mijn vader, man en ik - oma paste op de kinderen - onze ogen uit tussen de feestvierende mensenmassa. Wat ons het meest verbaasde waren de mannen die bijna allemaal als vrouw verkleed waren. Stoere mannen, die serieus rondliepen in ballet pakjes of andere vrouwenkleding. Wij feesten gezellig mee tot een uur of drie 's nachts en waren daarmee een van de eersten die het feest verlieten. Het zou tot een uur of zeven doorgaan en dat zeven dagen lang. 
Er hangt een relax sfeertje in en rond Santa Cruz. Gedurende deze dagen zie je op de raarste tijdstippen mensen verkleed rondlopen, ze beginnen net of hebben een nacht achter de rug. Ook wij spraken met onze kinderen rond tien uur 's ochtends een groepje jongeren aan in het dorp die de hele nacht veel gedronken hadden zo te zien. Geeft niet, kan allemaal! 

50% van de mannen draagt deze rokjes

Man en vrouw vaak op elkaar afgestemd.

Poster Carnaval 2014, elk jaar een nieuw logo

Nou ik kan nog wel wat Spaanse lesjes gebruiken...

Op dit moment genieten we van het bezoek van (o)pa en (o)ma en het enorme carnaval spektakel hier in Santa Cruz. Over de carnaval zal ik vast nog een blog schrijven, we zitten nog middenin de feestweek.

Nu mijn vader en moeder er zijn lijkt mijn Spaans heel wat: ik kan vlot een drankje en het eten bestellen en maak hier en daar een praatje. Ik zie mijn moeder dan verwonderd kijken. Toch gaat er nog geregeld wat mis. Zo gingen we vandaag met een dolfijnen tour mee. Ik regel wel even de kaartjes. Op naar de boot, maar de meneer bij de poort liet me er niet door. Er was iets mis met ons kaartje probeerde hij aan te wijzen. Ik lette er niet zo op, want ik had het enige bonnetje dat in mijn portemonnee zat aan hem gegeven. Ik hield stug vol dat dit het bonnetje was wat ik van zijn collega had gekregen. Hij wees steeds naar de bovenste regel waar ik het cijfer 4 zag staan, ja van vier volwassenen. Nee, 4 bujias is wat anders: het ging hier om vier bougies. Oeps! Dit was de bon van de automonteur.... 

Deze week hielp ik op school bij Pancake day. Een traditionele dag in Engeland die de Engelse juf aangrijpt om Engels op een leuke manier bij te brengen. De kinderen eten pannenkoeken en doen daarna de pancake race (pannenkoeken flippen terwijl ze heen en weer rennen). Ze hadden mij gevraagd of ik in het Engels wilde uitleggen en voordoen hoe pannenkoeken gemaakt en gebakken worden. Het niveau Engels is bij deze jonge kinderen uiteraard nog niet zo goed dus beeld ik ook alles uit. Bij de uitleg over wat er op een pannenkoek kan zei ik: 'and chocolate, do you like chocolate?' en maakte de lekker-zwaai beweging bij mijn wang/oor. Ik kreeg maar weinig reactie uit de klas en vond het vreemd; ieder kind houdt toch van chocola? Pas later dacht ik weer aan de spaanse les waarin onze juf vertelde dat dit gebaar in Spanje een andere betekenis heeft:
'Pas op, er zwaait wat! of 'Je bent gek!'... 

Ach die kids... En ik zal weer wat beter mijn aantekeningen doornemen.