Life begins at the end of your comfortzone

We zijn weer thuis. Gisteren namen we afscheid van ons verblijf in Tenerife en daarmee van onze droom: dit jaar was de laatste keer dat we met ons gezin een aantal maanden in het jaar in het buitenland wonen. 

Nog één keer zwaaien naar Tenerife

Allemaal blij of we stoppen
De grootste aanleiding om niet meer te gaan is omdat zoon Ties duidelijk aangeeft écht niet nog een keer naar school in Tenerife te gaan. Hij doorstaat het prima, maar vind het niet leuk. Met name de taal blijft een groot obstakel. Gek genoeg heeft zijn tweelingbroer daar helemaal geen last van; die heeft elke dag zin om naar school te gaan. Maar ook hun zusje Yara, die ik elke dag vrolijk ophaal, zeg nét iets te vaak dat ze niet naar school wil. 

Omdat we inzien dat we Ties niet nogmaals kunnen motiveren om het nog een periode aan te gaan, gaan ook andere argumenten meespelen om te besluiten dat dit de laatste keer was. 

Energie
We doen energie op, maar het gaat uiteraard niet vanzelf. Het hele avontuur kost vooraf én achteraf veel energie. Zoals dat we ons huis gelukkig konden verhuren, maar die je dan ook tiptop en deels leeggeruimd wilt achterlaten. En het goed afstemmen en afronden op de scholen. Ter plekke zijn er wat energie-verbruikers: Het dagelijks netjes bijhouden van de Nederlandse schoolstof bijvoorbeeld. En naarmate ze ouder worden zal dat steeds intensiever worden. Of het kopen van een auto waarbij ik dagen bezig was met het regelen van de papieren of het voor de derde keer verkopen van de auto omdat de eerste twee kopers op het laatste moment ineens toch afbelden.

Taal en Contact 
Het onder de knie krijgen van de taal, ondanks onze privélessen, valt in het drukke Nederlandse bestaan niet mee. Dit jaar begrijpen de kinderen al veel meer dan vorig jaar. En durven ze wat te praten, zoals tegen hun buurmeisje met wie ze graag spelen maar ook als ze met elkaar spelen. We kijken vrolijk toe hoe Yara op haar manier in het Spaans tegen haar poppen kletst. We hadden gedacht dat we zelf vaker prioriteit zouden geven aan het Spaans leren maar door werk en waarschijnlijk andere interesses verdwijnt het regelmatig op de achtergrond. Maar, zo dachten we vooraf, als we er zijn gaan we veel met mensen praten. Gedurende de dag zijn we aan het werk of 's middags met de kinderen bezig. De mini gesprekjes op het schoolplein helpen me niet aan een leerspurt. We hebben leuke contacten gelegd, maar om te zeggen dat we dagelijks hele gesprekken voeren, nee. Daarvoor lijkt 3 maanden toch echt te kort.

Het weer
Ons ideaal was om in de wintermaanden de zon op te zoeken. Die was er regelmatig. Maar ook vaak niet. De dagen dat we in korte broek liepen waren op twee handen te tellen. Wel genoten we van veel meer licht dan in Nederland en een aangenamere temperatuur. Het weer is niet doorslaggevend, maar het was wel een dingetje.

Gezien
We vinden het vreemd om te merken en toe te geven, maar we lijken uitgekeken te zijn op het dorp hier. Kiezen voor een andere plek is niet aan de orde omdat we de kinderen niet nogmaals ergens opnieuw laten beginnen. Op Tenerife hebben we voor ons gevoel alle uitjes gedaan, het eiland uitgekamd en volledig van alles genoten. We zijn verzadigd. 

Keuze maken
Het was moeilijk om de keuze te maken. Door de argumenten waren we het eigenlijk wel snel eens. Maar het loslaten van de droom: drie maanden per jaar éven ontsnappen aan de dagelijkse routine, éven een periode voor aandacht aan elkaar, het leren van de Spaanse taal & cultuur: dat loslaten, dat valt niet mee. Nu zien we het als een uitdaging om het plezier wat we hier ervaren hebben, in ons leven in Nederland toe te passen; Een aantal 'gezinsdagen' staan dus inmiddels gepland en de vakantie naar de Spaanse zon is geboekt. 

Herinneringen blijven
We staan achter de beslissing, maar kijken met enorm veel plezier en dankbaarheid terug op deze drie maanden. We zouden het iedereen aanraden, want:

Life begins at the end of your comfortzone

'ons strand', Playa las Teresitas

Verandering van plek doet leren

"Geluk is te vinden in het doen, niet in het bezitten".

En zo is het maar net!
Als we niet naar Tenerife waren gegaan, konden we misschien nu wel een andere auto kopen. Of eindelijk die nieuwe tuinstoelen. Die wens ligt er nog steeds wel als we thuiskomen. Maar dan hadden we niet zoveel geleerd, gezien, beleefd: geleefd!

Eigenlijk zou je op zoveel mogelijk plekken in de wereld een tijdje moeten wonen. Zodat je uit elk land en zijn cultuur het beste recept kunt maken voor je ideale levensinvulling.
En terwijl je dat doet, vult je hoofd zich ondertussen met mooie herinneringen, of minder mooie maar dan met levenslessen, nieuwe talen, nieuwe mensen en mooie films en die je op elk moment kunt laten afspelen.

Wat heb ik geleerd dankzij ons leven in Tenerife?

We hebben bijzondere, lieve, gekke, aardige, mooie, rare, nieuwe mensen leren kennen. Spaanse vrienden gemaakt. En wat ik ook heb geleerd is dat één persoon een wereld van verschil kan maken voor een ander. Vorig jaar durfde de kinderen voor het eerst hola te zeggen tegen een oud mannetje die ze dagelijks tegen kwamen van en naar school. Al snel keken ze uit naar de hola-meneer. Een dagelijkse groet geeft plezier en vertrouwen. Zoon Ties heeft het best lastig hier op school. Sinds we weten dat een klasgenootje bij ons in de straat woont en hij daar een middag mee gespeeld heeft, is school een stuk leuker. Ook zelf ervaar ik het bij een enkele moeder: De moeder die me elke dag lachend groet, een praatje maakt en even checkt of ik belangrijke info heb doorgekregen: Eén zo'n vrouw geeft me het gevoel welkom te zijn. 

Op culinair gebied genieten we volop. 

Heerlijke pulpo: inktvis

Na vorig jaar werd ik al creatiever in mijn Nederlandse keuken. Nu kan ik daarop doorborduren: Toch eens inktvis op het menu zetten omdat één van onze kinderen er dol op is? En wat vaker uitgebreid lunchen omdat we daar allemaal erg van genieten?

De school hier in San Andres vind ik lang zo goed niet als in Nederland, maar ook hier doen ze leuke dingen. Ideetjes die ik bij terugkomst zal delen op onze Nederlandse school. 

Aan het strand in Nederland is het lang zo warm en mooi niet als hier. Maar ook in Tenerife zaten we er vaak met een dikke trui aan (nu gelukkig niet meer). Het was lekker genoeg om zandkastelen te bouwen en een boekje te lezen. Dit ingrediënt stop ik graag in mijn toekomstige recept voor levensgeluk in Nederland.

We leven hier een ongecompliceerd leven: Weinig sociale contacten, (mede daardoor) geen stress, weinig bezittingen en veel tijd voor elkaar. Deze les koesteren we en hier willen we regelmatig op terugkijken als de agenda's in Nederland weer overvol dreigen te raken.  

Geen gezellige feestjes, geen koffie bij vrienden en familie, geen voetbal of dansles: De weekenden kunnen we hier volledig vrij invullen. En daarom trekken we er elk weekend wel op uit om iets te ontdekken en te beleven. Een mooie wandeling, bezoek aan een stadje, speeltuinentocht door de stad, restaurant hoppen, nieuwe stranden zoeken, een nieuw gerecht proberen of een bezoek aan een museum. In Nederland is ook nog van alles te ontdekken. Het zal een uitdaging zijn om tijd vrij te houden: want ruimte creëert creativiteit. 

Ver weg leer je je naasten kennen. We genieten van bezoek van familie en vrienden: samen beleven we de ontsnapping van het routine-leven en hebben tijd voor een goed gesprek. 

In een andere omgeving leer je ook je eigen gezinsleden op een andere manier kennen.
In mijn vorige bericht kon je lezen over de moeite die dochter Yara (en dus ik ook) had om naar school te gaan (lees over: doorzetten): Uiteindelijk moest ik rigoureus 'de navelstreng doorknippen': Terwijl ze op school de boel bij elkaar krijste, ben ik weggelopen. Maar natuurlijk bleef ik uit het zicht om het hoekje wachten. Ze was binnen 10 seconde stil! De volgende dag hetzelfde en daarna was het goed en vermaakt ze zich prima op school. 's Middags komt een vrolijk kind de school uitgelopen en horen we haar tijdens het spelen meer en meer in het Spaan kletsen.

Doorzetten

Natuurlijk gaat hier alles niet vanzelf. We hebben elkaar al regelmatig moeten herinneren dat we soms nog even moeten wennen en doorzetten. We wilden een auto kopen en daarvoor ben ik 3 dagen van kantoor naar kantoor gereden. Uiteindelijk is het gelukt. School, dat is dé echte grote uitdaging van dit hele avontuur. Ging de jongste dochter van drie de eerste dag enthousiast naar school en hielp ze daarmee voor wat luchtigheid voor haar oudere broers, de week erna is het een klein drama.

Yara zit tijdens haar eerste schooldag moedig tussen de andere kindjes.

In Spanje gaan kinderen al vanaf drie jaar naar school. Het is nog niet verplicht maar net zo gebruikelijk als bij ons vanaf vier jaar. Omdat Yara in april vier wordt, ze erg graag met andere kinderen speelt, wij overdag werken en zij zich dan zou gaan vervelen, was het plan dat zij hier naar school zou gaan. Tegen iedereen die het wilde horen vertelde Yara in Nederland al dat ze in Tenerife naar school zou mogen. 

De eerste week
De eerste dag heeft ze als eerste haar rugzak op en spoort ze ons aan met 'zullen we gaan?' Bij de poort mogen we niet meelopen naar binnen en Yara loopt stoer met de juffen mee. De jongens van zeven hebben de eerste dag meer moeite. De een drukt z'n tranen weg, de ander laat ze gaan. Direct het eerste uur hebben zij gymles van een leuke leerkracht en het uur daarna zie ik ze rustig in de klas zitten. Als we bij Yara in de klas komen kijken gaat het prima en besluiten dan maar even naar huis te gaan tot na de pauze. Zo dat viel mee!
Na twee uurtjes belt de juf met de vraag of we Yara komen halen; het is genoeg. Met dikke tranen snikt ze dat ze naar huis wil. We spreken af dat ze de volgende dag wat minder lang gaat en dat gaat prima. Wat zijn we trots en vooral heel blij. De eerste week duurde maar twee dagen, dus vieren we weekend en trakteren we de kinderen op de berg patat die we hier vaak zien en waar ze zo'n zin in hadden:

De traktatie na de eerste week op school: dik verdiend!

Te vroeg gejuicht
Maar vanaf maandag gaat het niet meer. Yara wil echt niet de klas in. Dus blijf ik erbij. Dinsdag is het zelfs vanaf de start van de dag zo erg, dat we besluiten één dag niet te gaan en ik neem haar in haar eigen kleren mee naar school. Daar aangekomen spoort een juf me aan even samen in de klas te kijken en dat wil ze wel. De juf van Yara geeft aan dat het beter is om vanaf de volgende dag niet in de klas te blijven, zodat de klas de plek is waar alleen kinderen zijn. Na deze rustdag geeft Yara aan dat ze de volgende dag wel weer zal gaan. Die dag gaat wel weer. Gelukkig! En wat fijn: we kunnen dus een afspraak met haar maken. Dachten we. Donderdag en vrijdag is het weer een klein drama voor de deur van de klas. Donderdag vertelt ze na afloop dat het leuk was dus vrijdag gaan we weer met goede moed. Maar zodra we in de klas zijn, rent ze de klas uit en schud met heel haar lichaam dat ze niet wil. 

Opvoeddingetje?
Ik weet dus echt niet waar we goed aan doen: Wil ze echt niet, wordt ze er echt ongelukkig van? Moet ze even over een drempel en vind ze het daarna toch leuk? Is dit het moment om toch te laten merken dat huilen niet helpt? 
Ze kan net zo hartverscheurend huilen als ze haar zin niet krijgt tijdens het spelen. Dan heb ik er geen moeite mee. Nu voel ik me schuldig en moet ze niet naar school zoals haar broers. Is dat de ruimte die ze voelt? Of is dit echt verdriet? Wie weet het antwoord. Opvoeden in het buitenland is dan toch net even wat lastiger. 

De juf motiveert me om sterk te blijven, haar geen ruimte te laten voelen. Dat het goed komt wanneer ze in de klas is. (Maar vraagt me wel haar eerst buiten de klasdeur te kalmeren en dan pas de klas in te brengen. Tja, dat is nu net het probleem.)
Omdat ze, zodra we de school uitlopen, blij begint te kletsen over wat ze op school heeft gedaan en verder heel blij is, gaan we het nog even volhouden. Eén week.

Eerst weekend vieren!