Maar hoe moet dat met school? (II)

"Maar gaan ze daar dan naar een international school?" Dat is de vraag die we meestal kregen als iemand wilde weten hoe we alles regelen rondom school met de kinderen. 

In mijn eerdere blog legde ik uit hoe we alles met het Nederlands onderwijs regelden. In dit blog schrijf ik hoe we de kinderen hier in het diepe hebben gegooid. Want zo is het natuurlijk wel een beetje.

We weten niet wat de beste manier is om kinderen voor te bereiden en later te begeleiden bij zo'n spannende stap. Ik kan alleen delen hoe wij het hebben aangepakt.

De voorbereiding

Allereerst hadden we de uitdaging om de kinderen Spaans te leren. We vonden een hele leuke Spaans/Nederlandse vrouw. Omdat ze zelf kleine kinderen heeft kan ze zich goed inleven in de belevingswereld van onze kinderen. Zij heeft de jongens de eerste woordjes bijgebracht. Korte lesjes van één uur, want dan was de aandacht weer verdwenen, op een leuke speelse manier:

Standaard Cola Cao (chocomelk uit Spanje) tijdens de les!

Nariz y Nariz: neus tegen neus

Goedkeuring krijgen op de school in San Andres ging eigenlijk heel eenvoudig. Tijdens ons bezoek in januari 2013 maakten we een afspraak met de directeur van de enige school in het dorp. We werden vriendelijk ontvangen door Pilar, een enthousiaste vrouw die ook een beetje Engels spreekt. Aan haar vertelden we onze droom en zij vond het direct goed. Vervolgens liet ze enthousiast de school zien. Zij heeft later nog akkoord gevraagd aan haar 'authority' en dat leverde geen problemen. We zijn erg blij met deze vrouw. Ook toen we in november langskwamen om alles nog eens goed af te stemmen was ze zó behulpzaam! Ze had alle schoolboeken waarin gewerkt wordt voor ons geregeld dus die konden mee naar huis. Tijdens de Spaanse les werkten we regelmatig uit deze boeken.

Een maand voor ons vertrek hebben we uit naam van Ties en Vic een brief met foto's aan hun toekomstige klas gestuurd. Om zichzelf alvast voor te stellen, toe te lichten waarom we voor drie maanden in San Andres zouden zijn en uitgelegd dat ze het vast nog spannend zullen vinden in het begin. Dit schreven we natuurlijk ook om hen een beetje in te dekken. Zodat de kinderen het niet vreemd vinden als de jongens in het begin niets zouden zeggen of zouden huilen. We vonden het dan ook hartstikke leuk dat we een brief terug ontvingen, ondertekend door de kinderen uit hun klas. Zo kregen we een welkom gevoel en konden we alvast namen leren.

De begeleiding

Daar gingen we dan de eerste dag. Hierover lees je ook in mijn eerdere blog.
We trakteerden kleine stroopwafeltjes. En dat werd gewaardeerd. 'Muy rico!' (erg lekker) en dat begrepen Ties en Vic wel.

De eerste dagen hebben we rustig opgebouwd. De normale schooldagen zijn hier van 9:00-14:00u. De eerste dagen mochten we ze om 12:00u ophalen. En dat was ook echt genoeg. Om 14:00u is het lunchtijd, de helft van de kinderen luncht op school en de helft wordt opgehaald. Wij halen Ties en Vic natuurlijk ook op en maken dan een feestje aan tafel met een lekkere uitgebreide lunch.

In het begin hebben we ze volop beloond met ijsjes en cadeautjes en natuurlijk met heel veel complimentjes. Want we zijn maar wat trots op ze! Zij hebben het karakter niet mee om dit gemakkelijk te doen, het zijn introverte kinderen. Steeds als er weer een overwinning was behaald, of de dag goed was doorgekomen vonden we dat wel weer een reden om het te vieren.

De jongens vinden het ook heel leuk dat ik veel aanwezig ben op school. Ook al zien ze me vaak niet, het idee alleen al vinden ze fijn. Ik hielp een paar uurtjes in de schooltuin, bij het verven van de muur en nu op kantoor scan ik een boek in voor de rekenjuf.

Mijn vrijwilligerswerk. En Yara vermaakt zich goed.

Hoe gaat het nu met Spaans?
We hadden gedacht dat ze de taal razendsnel zouden spreken. Dat hoorden we van andere mensen. Maar wat is snel? Het valt tegen. Inmiddels pikken ze wel echt wat woordjes op: rennen, tikkertje en wat andere alledaagse woordjes. Maar begrijpen wat kindjes zeggen, of wat de juf uitlegt, dat nog niet. We oefenen nu thuis met makkelijke zinnetjes die we tig keer herhalen. Zoals quieres jugar?: wil je spelen? De volgende dag vroeg één kindje dat precies aan Vic en die kon nu dus goed antwoorden. Ties zingt tijdens het spelen vaak wel wat Spaanse woordjes, waarvan hij vaak nog niet weet wat het betekent. Het blijft dus wel hangen bij hem. Of ze het aan het einde van de drie maanden zullen spreken?
Ik betwijfel het! Een goede reden om volgend jaar weer te gaan!

Autodeur dicht! Oh nee: met kind en sleutels erin...

Oef wat kreeg ik het vandaag benauwd!

"Kom Yara, we gaan!" Ik zet mijn tas met telefoon in de auto, leg de autosleutel er even op zodat ik Yara vast kan maken. Alsjeblieft, een mandarijntje en banaantje: we kunnen op pad!
Omdat we zo'n oud barrel van een auto op de kop getikt hebben, heeft ons autootje nogal wat kuren. Zo sluit de passagiersdeur niet gemakkelijk en werkt het het beste als je het knopje naar beneden doet voordat je hem dichtslaat. Dus dat deed ik ook dit keer.

O, nee! 
De andere deur zit nog op slot! Nu zijn beide deuren op slot met de sleutel en telefoon nog in de auto. En het ergste: Yara zit er ook in! Opgesloten. Lekker in het zonnetje met haar jasje aan. Oké, rustig blijven!
"Hé Yara, mama staat buiten en kan nu niet naar binnen. Wil je even je riem losmaken? Ja goed zo! En wil jij nu dit knopje omhoog doen? Ja, hoor, goed zo!" Ze doet alles lief zoals ik vraag. Maar... het lukt niet!

Op dat moment kwam precies iemand aanlopen die we een jaar geleden hadden leren kennen en die ik nog eens wilde aanspreken. Een Duitse man die hier regelmatig woont en daardoor goed de weg weet. Dus tja... eerst maar even vrolijk reageren: Hi! Do you remember me? Snel leg ik hem uit dat ik graag een praatje maak maar dat ik nu even stress heb. En ik richt me weer tot Yara. Die nog een paar pogingen doet en zegt dat ze "het echt niet weet'. Als ze deze vreemde man ziet kijken begint ze wat te piepen, wil het niet meer proberen, gaat weer in haar stoel zitten en pakt haar banaan. Ik vraag mijn nieuwe vriend of hij bij me kan blijven. Hij heeft vast een telefoon. En die gedachte vind ik wel prettig: dan heb ik nog íets.
Ik doe nog een poging aan de andere kant. Als ik daar sta, ziet zij de man niet en wie weet gaat die makkelijker. Ik maak er een vrolijk spelletje van: "Yara, deze kant gaat véél makkelijker, kom eens staan, dan mag je naar deze kant!" Dat vind ze wel een leuk spelletje en werkt enthousiast mee.  
En ja, het lukt! Wat was ik blij! En Yara? Die kreeg een grote high five.

Je kunt het maar druk hebben met niets doen.

Toen we wisten dat we voor wel drie (!) maanden naar Tenerife gingen, kreeg ik direct 100 plannetjes wat ik met deze zeeën van tijd kon gaan doen: een blog schrijven (dat lukt!), een website maken voor mijn ZZP activiteiten als ik terug ben, misschien kunnen we wijnreizen gaan organiseren, ik wil de Spaanse taal heel goed spreken, lekker veel sporten zodat ik helemaal fit en strak terug kom, veel boeken lezen zodat ik veel nieuwe inzichten krijg, ik ga drie dagen per week op school helpen, en elke midddag met de kinderen naar het strand of naar het zwembad en quality time met mijn jongste dochter doorbrengen en nog véél meer dingen. 

Nu is er één maand voorbij en zie ik al: dat gaat 'm niet worden! En wat ik dan wel doe? Niet heel veel, maar de dagen vliegen voorbij. Voor iemand die altijd efficiënt bezig wil zijn en zichtbare resultaten wil boeken is dat soms best even schakelen. Als je van huis uit mee hebt gekregen dat hard werken goed is, voelt dit soms als tijd uit mijn handen laten glippen.  

Wat heb ik vandaag aan Spaanse woordjes geleerd? Nada, niente!
Gesport? Gisteren tien minuten in de zee gezwommen.
Gespeeld met mijn dochter? Zij wel, op mijn telefoon, terwijl ik aan het koken was.
Iets gedaan op school? Alleen gezegd dat ik maandag weer kom helpen met het inscannen van het rekenboek (ja! ik heb vrijwilligerswerk!)
Nieuwe activiteiten ontwikkeld hier? Nope!

Aan de andere kant, wilde ik ook ervaren hoe het is om me te gaan vervelen, om niet te hoppen van ene afspraak naar andere en steeds iets te willen bereiken en liefst weer wat beter, meer of vernieuwender. Daar lees ik nu over (in mijn 2e boek sinds we hier zijn): mindfulness, aanwezig zijn in het nu, ervaren wie je daadwerkelijk bent zonder dat stemmetje, 'het ego' wat steeds een oordeel of mening heeft. Super interessant. Ik doe mijn best! Oh, dat moet dan weer juist niet...
Geïnspireerd door het boek probeer ik in contact te komen met het 'zijn'. Om meer vanuit gevoel dan vanuit hoofd te handelen.  Zodat, van daaruit, vanzelf naar boven komt wat ik echt wil, en niet wat 'ik eigenlijk zou willen doen'.

Ik zit nu nog in die tweedeling: enerzijds wil ik me helemaal overleveren aan het 'niets moeten en willen'. Anderzijds had ik ook allerlei wensen voor ons Tenerife leven, things to do die ik niet meer ga realiseren. Tja en dat gaat niet zo samen. 

Stiekem heb ik dus nog even de behoefte om toe te lichten waar ik dan zoal mee bezig ben geweest en laat ik dat stemmetje van 'nuttig maken' nog even toe: 
Deze ochtend ben ik druk geweest met boodschappen doen, wasjes draaien en koken: er staat een heerlijk potje garbanzos te pruttelen voor de lunch straks. Ik maak er nog een overheerlijke gezonde en lekkere salade bij, want we willen wel gezond blijven!  

Garbanzos, typisch gerecht uit Spanje/Canarische eilanden: Kikkererwten met chorizo.

En net hebben we genoten van twee lekkere bakjes koffie in de zon, met de ouders van mijn man. Zij zijn gisteren aangekomen voor een weekje samen genieten. Aan wie we graag laten zien waarom we het hier zo fijn vinden. We hebben een plannetje voor vanmiddag gemaakt om een leuk dorpje verderop te bezoeken en via Facebook en dit bericht heb ik in ieder geval weer wat van ons laten horen.
Tja, hoe mooi wil ik het hebben?