"Kom Yara, we gaan!" Ik zet mijn tas met telefoon in de auto, leg de autosleutel er even op zodat ik Yara vast kan maken. Alsjeblieft, een mandarijntje en banaantje: we kunnen op pad!
Omdat we zo'n oud barrel van een auto op de kop getikt hebben, heeft ons autootje nogal wat kuren. Zo sluit de passagiersdeur niet gemakkelijk en werkt het het beste als je het knopje naar beneden doet voordat je hem dichtslaat. Dus dat deed ik ook dit keer.
O, nee!
De andere deur zit nog op slot! Nu zijn beide deuren op slot met de sleutel en telefoon nog in de auto. En het ergste: Yara zit er ook in! Opgesloten. Lekker in het zonnetje met haar jasje aan. Oké, rustig blijven!
"Hé Yara, mama staat buiten en kan nu niet naar binnen. Wil je even je riem losmaken? Ja goed zo! En wil jij nu dit knopje omhoog doen? Ja, hoor, goed zo!" Ze doet alles lief zoals ik vraag. Maar... het lukt niet!
Op dat moment kwam precies iemand aanlopen die we een jaar geleden hadden leren kennen en die ik nog eens wilde aanspreken. Een Duitse man die hier regelmatig woont en daardoor goed de weg weet. Dus tja... eerst maar even vrolijk reageren: Hi! Do you remember me? Snel leg ik hem uit dat ik graag een praatje maak maar dat ik nu even stress heb. En ik richt me weer tot Yara. Die nog een paar pogingen doet en zegt dat ze "het echt niet weet'. Als ze deze vreemde man ziet kijken begint ze wat te piepen, wil het niet meer proberen, gaat weer in haar stoel zitten en pakt haar banaan. Ik vraag mijn nieuwe vriend of hij bij me kan blijven. Hij heeft vast een telefoon. En die gedachte vind ik wel prettig: dan heb ik nog íets.
Ik doe nog een poging aan de andere kant. Als ik daar sta, ziet zij de man niet en wie weet gaat die makkelijker. Ik maak er een vrolijk spelletje van: "Yara, deze kant gaat véél makkelijker, kom eens staan, dan mag je naar deze kant!" Dat vind ze wel een leuk spelletje en werkt enthousiast mee.
En ja, het lukt! Wat was ik blij! En Yara? Die kreeg een grote high five.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten