In mijn eerdere blog legde ik uit hoe we alles met het Nederlands onderwijs regelden. In dit blog schrijf ik hoe we de kinderen hier in het diepe hebben gegooid. Want zo is het natuurlijk wel een beetje.
We weten niet wat de beste manier is om kinderen voor te bereiden en later te begeleiden bij zo'n spannende stap. Ik kan alleen delen hoe wij het hebben aangepakt.
De voorbereiding
Allereerst hadden we de uitdaging om de kinderen Spaans te leren. We vonden een hele leuke Spaans/Nederlandse vrouw. Omdat ze zelf kleine kinderen heeft kan ze zich goed inleven in de belevingswereld van onze kinderen. Zij heeft de jongens de eerste woordjes bijgebracht. Korte lesjes van één uur, want dan was de aandacht weer verdwenen, op een leuke speelse manier:
Goedkeuring krijgen op de school in San Andres ging eigenlijk heel eenvoudig. Tijdens ons bezoek in januari 2013 maakten we een afspraak met de directeur van de enige school in het dorp. We werden vriendelijk ontvangen door Pilar, een enthousiaste vrouw die ook een beetje Engels spreekt. Aan haar vertelden we onze droom en zij vond het direct goed. Vervolgens liet ze enthousiast de school zien. Zij heeft later nog akkoord gevraagd aan haar 'authority' en dat leverde geen problemen. We zijn erg blij met deze vrouw. Ook toen we in november langskwamen om alles nog eens goed af te stemmen was ze zó behulpzaam! Ze had alle schoolboeken waarin gewerkt wordt voor ons geregeld dus die konden mee naar huis. Tijdens de Spaanse les werkten we regelmatig uit deze boeken.
Een maand voor ons vertrek hebben we uit naam van Ties en Vic een brief met foto's aan hun toekomstige klas gestuurd. Om zichzelf alvast voor te stellen, toe te lichten waarom we voor drie maanden in San Andres zouden zijn en uitgelegd dat ze het vast nog spannend zullen vinden in het begin. Dit schreven we natuurlijk ook om hen een beetje in te dekken. Zodat de kinderen het niet vreemd vinden als de jongens in het begin niets zouden zeggen of zouden huilen. We vonden het dan ook hartstikke leuk dat we een brief terug ontvingen, ondertekend door de kinderen uit hun klas. Zo kregen we een welkom gevoel en konden we alvast namen leren.
De begeleiding
Daar gingen we dan de eerste dag. Hierover lees je ook in mijn eerdere blog.
We trakteerden kleine stroopwafeltjes. En dat werd gewaardeerd. 'Muy rico!' (erg lekker) en dat begrepen Ties en Vic wel.
De eerste dagen hebben we rustig opgebouwd. De normale schooldagen zijn hier van 9:00-14:00u. De eerste dagen mochten we ze om 12:00u ophalen. En dat was ook echt genoeg. Om 14:00u is het lunchtijd, de helft van de kinderen luncht op school en de helft wordt opgehaald. Wij halen Ties en Vic natuurlijk ook op en maken dan een feestje aan tafel met een lekkere uitgebreide lunch.
In het begin hebben we ze volop beloond met ijsjes en cadeautjes en natuurlijk met heel veel complimentjes. Want we zijn maar wat trots op ze! Zij hebben het karakter niet mee om dit gemakkelijk te doen, het zijn introverte kinderen. Steeds als er weer een overwinning was behaald, of de dag goed was doorgekomen vonden we dat wel weer een reden om het te vieren.
De jongens vinden het ook heel leuk dat ik veel aanwezig ben op school. Ook al zien ze me vaak niet, het idee alleen al vinden ze fijn. Ik hielp een paar uurtjes in de schooltuin, bij het verven van de muur en nu op kantoor scan ik een boek in voor de rekenjuf.
Hoe gaat het nu met Spaans?
We hadden gedacht dat ze de taal razendsnel zouden spreken. Dat hoorden we van andere mensen. Maar wat is snel? Het valt tegen. Inmiddels pikken ze wel echt wat woordjes op: rennen, tikkertje en wat andere alledaagse woordjes. Maar begrijpen wat kindjes zeggen, of wat de juf uitlegt, dat nog niet. We oefenen nu thuis met makkelijke zinnetjes die we tig keer herhalen. Zoals quieres jugar?: wil je spelen? De volgende dag vroeg één kindje dat precies aan Vic en die kon nu dus goed antwoorden. Ties zingt tijdens het spelen vaak wel wat Spaanse woordjes, waarvan hij vaak nog niet weet wat het betekent. Het blijft dus wel hangen bij hem. Of ze het aan het einde van de drie maanden zullen spreken?
Ik betwijfel het! Een goede reden om volgend jaar weer te gaan!
We weten niet wat de beste manier is om kinderen voor te bereiden en later te begeleiden bij zo'n spannende stap. Ik kan alleen delen hoe wij het hebben aangepakt.
De voorbereiding
Allereerst hadden we de uitdaging om de kinderen Spaans te leren. We vonden een hele leuke Spaans/Nederlandse vrouw. Omdat ze zelf kleine kinderen heeft kan ze zich goed inleven in de belevingswereld van onze kinderen. Zij heeft de jongens de eerste woordjes bijgebracht. Korte lesjes van één uur, want dan was de aandacht weer verdwenen, op een leuke speelse manier:
 |
| Standaard Cola Cao (chocomelk uit Spanje) tijdens de les! |
 |
| Nariz y Nariz: neus tegen neus |
Goedkeuring krijgen op de school in San Andres ging eigenlijk heel eenvoudig. Tijdens ons bezoek in januari 2013 maakten we een afspraak met de directeur van de enige school in het dorp. We werden vriendelijk ontvangen door Pilar, een enthousiaste vrouw die ook een beetje Engels spreekt. Aan haar vertelden we onze droom en zij vond het direct goed. Vervolgens liet ze enthousiast de school zien. Zij heeft later nog akkoord gevraagd aan haar 'authority' en dat leverde geen problemen. We zijn erg blij met deze vrouw. Ook toen we in november langskwamen om alles nog eens goed af te stemmen was ze zó behulpzaam! Ze had alle schoolboeken waarin gewerkt wordt voor ons geregeld dus die konden mee naar huis. Tijdens de Spaanse les werkten we regelmatig uit deze boeken.
Een maand voor ons vertrek hebben we uit naam van Ties en Vic een brief met foto's aan hun toekomstige klas gestuurd. Om zichzelf alvast voor te stellen, toe te lichten waarom we voor drie maanden in San Andres zouden zijn en uitgelegd dat ze het vast nog spannend zullen vinden in het begin. Dit schreven we natuurlijk ook om hen een beetje in te dekken. Zodat de kinderen het niet vreemd vinden als de jongens in het begin niets zouden zeggen of zouden huilen. We vonden het dan ook hartstikke leuk dat we een brief terug ontvingen, ondertekend door de kinderen uit hun klas. Zo kregen we een welkom gevoel en konden we alvast namen leren.
De begeleiding
Daar gingen we dan de eerste dag. Hierover lees je ook in mijn eerdere blog.
We trakteerden kleine stroopwafeltjes. En dat werd gewaardeerd. 'Muy rico!' (erg lekker) en dat begrepen Ties en Vic wel.
De eerste dagen hebben we rustig opgebouwd. De normale schooldagen zijn hier van 9:00-14:00u. De eerste dagen mochten we ze om 12:00u ophalen. En dat was ook echt genoeg. Om 14:00u is het lunchtijd, de helft van de kinderen luncht op school en de helft wordt opgehaald. Wij halen Ties en Vic natuurlijk ook op en maken dan een feestje aan tafel met een lekkere uitgebreide lunch.
In het begin hebben we ze volop beloond met ijsjes en cadeautjes en natuurlijk met heel veel complimentjes. Want we zijn maar wat trots op ze! Zij hebben het karakter niet mee om dit gemakkelijk te doen, het zijn introverte kinderen. Steeds als er weer een overwinning was behaald, of de dag goed was doorgekomen vonden we dat wel weer een reden om het te vieren.
De jongens vinden het ook heel leuk dat ik veel aanwezig ben op school. Ook al zien ze me vaak niet, het idee alleen al vinden ze fijn. Ik hielp een paar uurtjes in de schooltuin, bij het verven van de muur en nu op kantoor scan ik een boek in voor de rekenjuf.
 |
| Mijn vrijwilligerswerk. En Yara vermaakt zich goed. |
We hadden gedacht dat ze de taal razendsnel zouden spreken. Dat hoorden we van andere mensen. Maar wat is snel? Het valt tegen. Inmiddels pikken ze wel echt wat woordjes op: rennen, tikkertje en wat andere alledaagse woordjes. Maar begrijpen wat kindjes zeggen, of wat de juf uitlegt, dat nog niet. We oefenen nu thuis met makkelijke zinnetjes die we tig keer herhalen. Zoals quieres jugar?: wil je spelen? De volgende dag vroeg één kindje dat precies aan Vic en die kon nu dus goed antwoorden. Ties zingt tijdens het spelen vaak wel wat Spaanse woordjes, waarvan hij vaak nog niet weet wat het betekent. Het blijft dus wel hangen bij hem. Of ze het aan het einde van de drie maanden zullen spreken?
Ik betwijfel het! Een goede reden om volgend jaar weer te gaan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten