Life begins at the end of your comfortzone

We zijn weer thuis. Gisteren namen we afscheid van ons verblijf in Tenerife en daarmee van onze droom: dit jaar was de laatste keer dat we met ons gezin een aantal maanden in het jaar in het buitenland wonen. 

Nog één keer zwaaien naar Tenerife

Allemaal blij of we stoppen
De grootste aanleiding om niet meer te gaan is omdat zoon Ties duidelijk aangeeft écht niet nog een keer naar school in Tenerife te gaan. Hij doorstaat het prima, maar vind het niet leuk. Met name de taal blijft een groot obstakel. Gek genoeg heeft zijn tweelingbroer daar helemaal geen last van; die heeft elke dag zin om naar school te gaan. Maar ook hun zusje Yara, die ik elke dag vrolijk ophaal, zeg nét iets te vaak dat ze niet naar school wil. 

Omdat we inzien dat we Ties niet nogmaals kunnen motiveren om het nog een periode aan te gaan, gaan ook andere argumenten meespelen om te besluiten dat dit de laatste keer was. 

Energie
We doen energie op, maar het gaat uiteraard niet vanzelf. Het hele avontuur kost vooraf én achteraf veel energie. Zoals dat we ons huis gelukkig konden verhuren, maar die je dan ook tiptop en deels leeggeruimd wilt achterlaten. En het goed afstemmen en afronden op de scholen. Ter plekke zijn er wat energie-verbruikers: Het dagelijks netjes bijhouden van de Nederlandse schoolstof bijvoorbeeld. En naarmate ze ouder worden zal dat steeds intensiever worden. Of het kopen van een auto waarbij ik dagen bezig was met het regelen van de papieren of het voor de derde keer verkopen van de auto omdat de eerste twee kopers op het laatste moment ineens toch afbelden.

Taal en Contact 
Het onder de knie krijgen van de taal, ondanks onze privélessen, valt in het drukke Nederlandse bestaan niet mee. Dit jaar begrijpen de kinderen al veel meer dan vorig jaar. En durven ze wat te praten, zoals tegen hun buurmeisje met wie ze graag spelen maar ook als ze met elkaar spelen. We kijken vrolijk toe hoe Yara op haar manier in het Spaans tegen haar poppen kletst. We hadden gedacht dat we zelf vaker prioriteit zouden geven aan het Spaans leren maar door werk en waarschijnlijk andere interesses verdwijnt het regelmatig op de achtergrond. Maar, zo dachten we vooraf, als we er zijn gaan we veel met mensen praten. Gedurende de dag zijn we aan het werk of 's middags met de kinderen bezig. De mini gesprekjes op het schoolplein helpen me niet aan een leerspurt. We hebben leuke contacten gelegd, maar om te zeggen dat we dagelijks hele gesprekken voeren, nee. Daarvoor lijkt 3 maanden toch echt te kort.

Het weer
Ons ideaal was om in de wintermaanden de zon op te zoeken. Die was er regelmatig. Maar ook vaak niet. De dagen dat we in korte broek liepen waren op twee handen te tellen. Wel genoten we van veel meer licht dan in Nederland en een aangenamere temperatuur. Het weer is niet doorslaggevend, maar het was wel een dingetje.

Gezien
We vinden het vreemd om te merken en toe te geven, maar we lijken uitgekeken te zijn op het dorp hier. Kiezen voor een andere plek is niet aan de orde omdat we de kinderen niet nogmaals ergens opnieuw laten beginnen. Op Tenerife hebben we voor ons gevoel alle uitjes gedaan, het eiland uitgekamd en volledig van alles genoten. We zijn verzadigd. 

Keuze maken
Het was moeilijk om de keuze te maken. Door de argumenten waren we het eigenlijk wel snel eens. Maar het loslaten van de droom: drie maanden per jaar éven ontsnappen aan de dagelijkse routine, éven een periode voor aandacht aan elkaar, het leren van de Spaanse taal & cultuur: dat loslaten, dat valt niet mee. Nu zien we het als een uitdaging om het plezier wat we hier ervaren hebben, in ons leven in Nederland toe te passen; Een aantal 'gezinsdagen' staan dus inmiddels gepland en de vakantie naar de Spaanse zon is geboekt. 

Herinneringen blijven
We staan achter de beslissing, maar kijken met enorm veel plezier en dankbaarheid terug op deze drie maanden. We zouden het iedereen aanraden, want:

Life begins at the end of your comfortzone

'ons strand', Playa las Teresitas