Die beer kun je daar ook schieten!

De laatste weken lukte het me niet om me te verheugen op ons snel naderende vertrek. Jammer want hier hebben we zo lang naar toe gewerkt!
Ik had gewoon zoveel aan mijn hoofd om te regelen, te plannen, afscheid te nemen en schoon te maken, er was geen ruimte voor voorpret. En in ben vooral in de kramp geschoten bij de gedachte om mijn twee jongens straks in het diepe te gooien: naar school te laten gaan op een school en in een klas waar ze helemaal niets verstaan. We hebben geprobeerd ze Spaans te leren maar dat viel niet mee. Oké, ze kunnen tellen van één tot twintig, kennen alle kleuren en weten zo nog een stuk of 20 woorden maar daarmee begrijpen ze hun medeleerlingen en docenten nog niet. Wat doe ik ze aan? Zij hebben hier niet voor gekozen! En zij hebben nog geen handvatten om zich te redden als ze het even niet weten zoals overschakelen op Engels of zichzelf moed inpraten. En het zijn al totaal geen helden bij veranderingen. pfff. 

Ik deelde mijn angst met mijn vriendin. En die sprak de wijze woorden: "Mijn moeder zei altijd: zorgen maken kan altijd nog!" En zo is het natuurlijk. Tot die tijd kan ik er helemaal niets aan doen en helpt het totaal niet in deze weken. De volgende dag vulde mijn buurman aan: "Die beer kun je daar ook schieten". Ja, misschien sta ik al die tijd verkrampt te richten op een beer en die helemaal niet tevoorschijn komt of komt hij ineens van een andere kant. Dan ben ik te moe als het moment zich aandient om dan juist te handelen. En dat helpt! Ik voel me weer een stuk lekkerder.