'Als ik een dagje vrij wil op school doen ze altijd al zo moeilijk! Hoe doen jullie dat dan als je drie maanden weg wilt?' Ik wil via mijn blogs graag onze ervaring delen met mensen die wellicht ook overwegen een vergelijkbare stap te zetten, dus zal ik naast onze belevenissen ook af en toe wat informatieve items plaatsen. In dit blog zal ik schrijven hoe we het voor elkaar kregen om het Nederlandse onderwijs tijdelijk te onderbreken en in een volgende blog hoe het hier in Spanje gaat.
 |
| We volgen trouw elke dag onze Nederlandse huiswerk |
Onze droom sluimert al lange tijd. Toen de jongens 2 jaar waren zijn we al naar Bali gegaan om te kijken of dat een land was waar we deels van het jaar wilden gaan wonen. In die periode hebben we het eerste gesprek gehad met de leerplichtambtenaar in onze gemeente. Zij gaf aan dat de regels aangescherpt waren: zelf lesgeven mag niet meer, alleen als de kinderen naar een international school gingen, zou ze mogelijk vrijstelling kunnen geven. Deze internationale scholen zitten vaak in hoofdsteden of in gebieden waar wij juist niet zo enthousiast van worden. Maar goed, Bali werd het toch niet, we moesten eerst maar eens verder zoeken.
Ik ben zo blij dat mijn man op een bepaald moment zei: "Ik ga toch nog eens met die mevrouw praten of het echt niet anders kan". Bij terugkomst zei hij: "Als kinderen naar EEN school gaan, dus elk lokaal schooltje en de gemeente bewijs heeft dat de kinderen het onderwijs echt volgen, kan ze akkoord geven!" Ik kon het niet geloven en was ervan overtuigd dat de functie inmiddels door een andere ambtenaar ingevuld werd, want de vorige keer was zij zo stellig. Ook ik ging later op gesprek om te vragen of de jongens een langere vakantie konden krijgen voor ons onderzoek in Tenerife. En, ja hoor dezelfde mevrouw zat daar nog! Ze gaf geen akkoord voor een paar extra dagen vakantie, dat past niet in de wet, maar de drie maanden waren wel mogelijk. Dat paste volgens haar binnen de mogelijkheden van de wet! Dus wij hadden nog maar één echte uitdaging: onze toekomstige droomplek moet een school hebben.
Sowieso wilden wij al dat onze kinderen onderwijs zouden gaan volgen in plaats van drie maanden vrij, want zo leren zij ook de taal en zien ze hoe het elders gaat, hoe het ook kan. Na ons bezoek in januari 2013 waarbij de schooldirectie in San Andres aangaf dat het wat haar betreft in orde was dat de jongens op haar school zouden komen, was het een kwestie van een door haar ondertekende brief overhandigen aan de leerplichtambtenaar in Nederland. Ik voorzag nog procedures zoals het document laten vertalen door een officieel vertaalbureau. Maar de leerplichtambtenaar zei: 'ik spreek geen Spaans, maar dit begrijp ik wel. Ik zal de vrijstelling toesturen". JOEHOE! Dit moment zal ik denk ik nooit meer vergeten.
Communicatie op school
Toen we op zoek gingen naar een school voor onze jongens, hebben we in de kennismakingsgesprekken met de schooldirectie onze vraag voorgelegd: '"Wij zouden graag 3 maanden in het jaar in het buitenland wonen. Hoe denken jullie hierover?" Alle scholen gaven aan dat ze dit niet als een probleem zagen als we vrijstelling zouden krijgen van de leerplichtambtenaar. Ik kreeg sterk het gevoel dat de openbare scholen die we bezochten hier nog wat ruimdenkender in waren dan de andere scholen. En daarom, ook al zag ik bij andere scholen andere voordelen die we nu niet hebben, kozen we voor de openbare school. Toen de jongens nog 4 waren gingen we voor het eerst op onderzoek uit in Tenerife. Dit was een mooi moment om de schooldirectie te herinneren aan ons eerdere gesprek. Het jaar erop zijn we wederom geweest en weer betrokken we de leerkrachten en schooldirectie bij de plannen. We merkten dat als je open en eerlijk bent, de mensen erg betrokken zijn. Van school kregen we steeds een duim omhoog.
Praktisch
De jongens zitten in groep 3, een belangrijk jaar waarin ze leren lezen en schrijven. Vooral één juf is ontzettend enthousiast en betrokken. Zij heeft ook een tijdje in het buitenland gewoond en weet wat zo'n ervaring voor je hele leven betekent. Zij heeft me helemaal uitgelegd wat de jongens minimaal moeten blijven doen. En pff dat is nog best veel! Maar ja, we willen ook dat ze bij terugkomst weer goed mee kunnen doen. Gelukkig gaat het ze nu gemakkelijk af zodat we ons geen zorgen maken of het gaat lukken. Maar het vergt wat discipline: elke dag volgen we het schema wat ze in de klas in Nederland ook volgen. Ik mag inloggen op het digibord, dus kan soms ook wat leuke filmpjes laten zien of aanvullende oefeningen doen. We zitten meestal ongeveer een uurtje te werken terwijl mijn man met dochter het avondeten voorbereidt. We houden ons er streng aan omdat het de volgende dag teveel werk is, maar ook om een duidelijke regelmaat te hebben. Zodat ze geen ruimte voelen om een andere keer te vragen of we een keer kunnen overslaan. En het is eigenlijk best leuk. Ze zijn hartstikke leergierig en zodra ze een oefening zien, gaan ze direct aan de slag om het in te vullen. Soms ben ik streng, want ik wil wel dat ze bij de les blijven en soms lekker soepel: dan mogen ze er wat bij eten - dat mag in Nederland niet - of skippen we een enkele keer een oefening.
En ik geef natuurlijk grote krullen en hartjes als ze iets mooi of goed gedaan hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten