 |
| Een koffer vol herinneringen* |
En dan komt er een einde aan deze periode.Ahhhhh!
Why? Vroegen mensen vaak als we vertelden dat we voor drie
maanden hier waren. De kortste
samenvatting was dan: ‘to live life to the fullest’.
De reactie was vaak een instemmende glimlach. Gevolgd door de
vraag ‘But how do you do that?’.
En nu is het voorbij. Maar toch niet helemaal. De periode is
dan wel voorbij, de ervaring, de
herinnering is voor het leven. Het grootste cadeau wat we onszelf ooit gegeven
hebben. We hopen volgend jaar januari weer te gaan en hebben daarvoor zondag
een geweldige huis gevonden. Eerst
zullen we in Nederland met school, leerplicht en werk weer in overleg gaan of het inderdaad weer haalbaar is. Hoe de toekomst ook zal lopen, deze ervaring pakt niemand ons meer af: we nemen een koffer vol herinneringen mee.
Natuurlijk hadden we, net als in Nederland, naast de ups,
ook de downs: We nemen onszelf immers mee; met irritaties, frustraties en
vermoeidheid op z’n tijd. Of situaties die anders lopen dan verwacht met als
grootste misser het kopen van een oude auto die steeds weer kuren had. Over deze ‘downs’ zal ik nog een keer een
blog schrijven, om een eerlijk beeld te geven. Maar ze hadden duidelijk niet de overhand.
In onze herinnering staan gegrift: De heerlijke uurtjes op het strand, de vele
cortados (koffie verkeerd), uitgebreid lunchen, het avontuur met de Spaanse
school, de levendige stad Santa Cruz
met de versmarkt, straattheater en
carnaval, bezoek van onze familie, de mooie natuur, ons uitzicht op zee en de
leuke mensen die we hebben ontmoet.
We zijn zo dankbaar voor alle lieve mensen die ons geholpen hebben bij het realiseren van onze droom! Door middel van aanmoediging, samen fantaseren, praktische ondersteuning of meeleven. Familie, vrienden, collega's en medewerkers, juffen en schooldirectie, leerplichtambtenaar, de mensen in San Andres en last but nog least: elkaar. Voor iedereen: Gracias!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten